141 3

276

i

wychodzeniu z pętli (bez operacji FOP) adres ten powinien być usunięty ze stosu bez wykorzystania, co oznacza zmianę wskaźnika stosu WS (lub odpowiednie zmiany w rejestrach). Wobec tego mikroinstrukcje do realizacji pętli mogą mieć postacie (rys. 7.25 b) (161:

ZESFOL POM 3

(7.59a)

Aj: PUSH Aj;    W = < K >,

Aj: if Xę then POP eise execute (WS: = WS - 1);

a)

W = < K. C >.

b) :

(7.SSb)

Rys. 7.25. Przykładowe zespoły realizujące pętle (161

Pętle drugiego typu (z zadaną liczbą obiegów) mogą być budowane za pomocą mikroinstrukcji podstawowych współpracujących z zewnętrznym licznikiem, bądź też za pomocą mikroinstrukcji specjalizowanych [161.

Rozszerzenie listy mikroinstrukcji o mikroinstrukcje pomocnicze powoduje rozbudowę układu adresowania; musi on teraz obsługiwać zarówno

^ikroinstrukcje podstawowe jak i pomocnicze. Przykłady złożonych układów adresowania znaleźć można m.in. w (16); w rozdz. 7.6 przedstawimy również projekt sterownika mikroprogramowanego, którego jjsta mikroinstrukcji zawiera zarówno mikroinstrukcje podstawowe jak i

pomocnicze.

Zbiór różnego typu mikroinst-ukcji jest, jak widać, bardzo liczny i projektant układu sterującego stoi przed trudnym zadaniem optymalnego wyboru zestawu mikroinstrukcji dla określonej klasy zastosowań. W prostych, specjalizowanych układach stosuje się tylko któryś z zespołów podstawowych, ewentualnie z dodatkowymi mikroinstrukcjami adresowymi. W złożonych układach uniwersalnych z reguły występują zespoły pomocnicze i urozmaicone adresowanie, a typowe liczby różnych mikroinstrukcji w takich systemach to 8 lub 16.

Przy ustalonym, dla konkretnego układu sterującego, asortymencie mikroinstrukcji długie opisy zastępuje się zazwyczaj krótkimi symbolami, ułatwiającymi pisanie programu i tworzącymi określony język programowania. Oto przykłady opisów algolo-podobnych oraz w notacji firm Motorola (dla sterownika MC 10801) i AMD (dla Am 29811) (161:

A. : i	go	to	^Ai + 1	INC	CONT
A. : 1	go	to	A .	JMP A .	JP A.
			J	J	J
V	if	^XC	then go to A . J	BRC Xp, A.	CJP x,

Opisy te dotyczą jednomodułowych, scalonych układów adresowania i dlatego nie zawierają informacji o mikrorozke ach Y, określanych przez adresowaną pamięć ROM.

7.5. Zasady racjonalnego wykorzystania pamięci mikroprogramów ROM [15]

Zasady te zostaną sformułowane w odniesieniu do zespołów mikroinstrukcji podstawowych omówionych w rozdz. 7.4.1.; uwzględnienie tutaj mikroinstrukcji pomocniczych,    ze względu na ich dużą

^różnorodność, jest trudne do sformalizowania.

Zasadniczymi parametrami określającymi efektywność poszczególnych