276
i
wychodzeniu z pętli (bez operacji FOP) adres ten powinien być usunięty ze stosu bez wykorzystania, co oznacza zmianę wskaźnika stosu WS (lub odpowiednie zmiany w rejestrach). Wobec tego mikroinstrukcje do realizacji pętli mogą mieć postacie (rys. 7.25 b) (161:
ZESFOL POM 3
(7.59a)
Aj: PUSH Aj; W = < K >,
Aj: if Xę then POP eise execute (WS: = WS - 1);
(7.SSb)
Rys. 7.25. Przykładowe zespoły realizujące pętle (161
Pętle drugiego typu (z zadaną liczbą obiegów) mogą być budowane za pomocą mikroinstrukcji podstawowych współpracujących z zewnętrznym licznikiem, bądź też za pomocą mikroinstrukcji specjalizowanych [161.
Rozszerzenie listy mikroinstrukcji o mikroinstrukcje pomocnicze powoduje rozbudowę układu adresowania; musi on teraz obsługiwać zarówno
^ikroinstrukcje podstawowe jak i pomocnicze. Przykłady złożonych układów adresowania znaleźć można m.in. w (16); w rozdz. 7.6 przedstawimy również projekt sterownika mikroprogramowanego, którego jjsta mikroinstrukcji zawiera zarówno mikroinstrukcje podstawowe jak i
pomocnicze.
Zbiór różnego typu mikroinst-ukcji jest, jak widać, bardzo liczny i projektant układu sterującego stoi przed trudnym zadaniem optymalnego wyboru zestawu mikroinstrukcji dla określonej klasy zastosowań. W prostych, specjalizowanych układach stosuje się tylko któryś z zespołów podstawowych, ewentualnie z dodatkowymi mikroinstrukcjami adresowymi. W złożonych układach uniwersalnych z reguły występują zespoły pomocnicze i urozmaicone adresowanie, a typowe liczby różnych mikroinstrukcji w takich systemach to 8 lub 16.
Przy ustalonym, dla konkretnego układu sterującego, asortymencie mikroinstrukcji długie opisy zastępuje się zazwyczaj krótkimi symbolami, ułatwiającymi pisanie programu i tworzącymi określony język programowania. Oto przykłady opisów algolo-podobnych oraz w notacji firm Motorola (dla sterownika MC 10801) i AMD (dla Am 29811) (161:
A. : i |
go |
to |
Ai + 1 |
INC |
CONT |
A. : 1 |
go |
to |
A . |
JMP A . |
JP A. |
J |
J |
J | |||
V |
if |
XC |
then go to A . J |
BRC Xp, A. |
CJP x, |
Opisy te dotyczą jednomodułowych, scalonych układów adresowania i dlatego nie zawierają informacji o mikrorozke ach Y, określanych przez adresowaną pamięć ROM.
7.5. Zasady racjonalnego wykorzystania pamięci mikroprogramów ROM [15]
Zasady te zostaną sformułowane w odniesieniu do zespołów mikroinstrukcji podstawowych omówionych w rozdz. 7.4.1.; uwzględnienie tutaj mikroinstrukcji pomocniczych, ze względu na ich dużą
różnorodność, jest trudne do sformalizowania.
Zasadniczymi parametrami określającymi efektywność poszczególnych