149 2

ROZO&IAŁ XII f

i , j

Wiązanki okolicznościowe

Historia wiązanek sięga czasów starożytnego Egiptu, gdzie w uroczystych procesjach noszono drążki (nawet do 3 m długości) owinięte ściśle kwiatami. W Rzymie wiązanki kwiatów fasciculus florum cieszyły się dużą popularnością. Na początku XIX wieku ogrodnicy-artyści z Francji udoskonalili proste, barwne wiązanki i stworzyli bouquet. Wprowadzenie drutu do warsztatu bukieciarza spowodowało uniezależnienie się od naturalnych form roślin, powstał dzięki temu bukiet biedermeie-rowski, w którym ostatni okółek kwiatów był wygięty pod kątem prostym w stosunku do pionu. Nieco później powstał bukiet makartowski (luźny, z liści, suszonych traw i piór), zgodny z duchem nowego nurtu w sztuce, którego idea przetrwała w tzw. wiązance niemieckiej - naturalnej wiązance ze świeżych kwiatów, w której jednakowe lub różnorodne kwiaty układa się w sposób swobodny i niewymuszony (tworząc dość zwarty, okrągły bukiet), natomiast łodygi związuje się mocno w taki sposób, aby niemożliwe były jakiekolwiek zmiany w układzie kompozycji.

Wiązanka kwiatów miała i nadal ma ogromne znaczenie w życiu osobistym i społecznym, gdyż można powiedzieć, że prawie od „zawsze” umożliwiała w prosty i bezpośredni sposób wyrazić radość, wdzięczność, a także ścisły związek ludzi ze sobą i ze społecznością, w której żyją. Podkreślała uroczysty charakter spotkań i świąt, służyła celebrowaniu obyczajów, zdobiła kapliczki, domy mieszkalne, miejsca pracy. Wręczana była podczas szczególnych okazji, który to zwyczaj przetrwał do dnia dzisiejszego i towarzyszy nam niemalże od chwili narodzin - przez szczególne daty naszego życia, jakimi są imieniny i urodziny, sukcesy w szkole i na studiach, a potem w dorosłym życiu osobistym i zawodowym.

Wiązanką (bukietem) nazywa się układ związanych ze sobą kwiatów ciętych lub gałązek (dawniej uważano, że co najmniej trzech), z ewentualnym dodatkiem zieleni ciętej, z której można zrezygnować, jeżeli kwiaty mają własne zdrowe i dekoracyjne liście. Wiązanka jest najczęściej wykonywanym wyrobem florystycznym. Wymaga znajomości zasad układania kwiatów i sprawności manualnej twórcy. Jest nią pęk trawy, wiązka chrustu, słomy, gałęzi i oczywiście kwiatów. Od XVI wieku wykonuje się bukiety pełniejsze, przypominające wyglądem miniaturowy krzew. Od prostej wiązki różnią się bogactwem i zróżnicowaniem materiału roślinnego, różnorodnością kolorów i form oraz sposobem wykonania.

Wiązanka jest często prezentem, a odpowiednio dobrana nadaje we właściwym momencie godną oprawę obchodzonej uroczystości, zgodnie z właściwymi kryteriami uwzględniającymi m.in. symbolikę i wywodzącymi się z tradycji. Przy podejmowaniu gości zagranicznych zwraca się uwagę, aby wiązanka składała się z kwiatów o barwach narodowych danego kraju. Można także wykonać bukiet z jednobarwnych, szlachetnych kwiatów ciętych i ozdobić go wstążkami o barwach narodowych kraju gości oraz gospodarzy. Bywają także tradycje, często niepisane, które należy uwzględniać przygotowując wiązanki na oficjalne uroczystości (w dawnym Związku Radzieckim nigdy nie dawało się kwiatów w żółtym kolorze, podobnie na Węgrzech - wybierano raczej wariant harmonii wielu barw). W innych przypadkach bardziej osobistych - stosuje się niekiedy następujące kryteria: kwiatami