156 3

Niezależnie od użytej metody ostateczny wynik obliczeń musi być identyczny. Zauważyć jednak należy, że ta zgodność występuje dopiero przy porównywaniu momentów prostujących, które dla małych kątów przechyłu wyrazić można wzorem metacentrycznym:

M_m = (D + m) • GM’ • sin q> = D • GM” • sin <p    (10.4)

gdzie:

m — masa wody w zalanym przedziale,

D — wyporność,

GM’ — wysokość mctaccntryczna określona metodą przyjętej masy, GM"— wysokość mctacentryczna określona metodą stałej wyporności.

Ponieważ w metodzie przyjętej masy przyjmujemy, że łączna masa statku uległa powiększeniu o wielkość przyjętej wody, a w metodzie stałej wyporności zakładamy stałość wyporności i masy statku, więc przy równości momentów musi zachodzić nierówność

GM' < GM”

gdyż jedynie w takim przypadku może być spełniona równość momentów prostujących.

Jak z tego wynika, określenie stateczności statku jedynie za pomocą wysokości mctaccntryczncj nic jest jednoznaczne. Lepiej określać wielkość ramienia prostującego lub podać, jaką metodą przeprowadzane były obliczenia. Wybór metody obliczeń zależy wyłącznie od tego, która z nich, w danych okolicznościach, pozwoli uzyskać dokładniejsze wyniki mniejszym nakładem pracy.

10.1.3. Metoda przyjętej masy (metoda przyjętego ciężaru)

Metoda przyjętej masy, znana również pod nazwą metody przyjętego ciężaru, stosowana bywa w następujących przypadkach:

&) g^y przedział zalany jest całkowicie wodą i nic występuje swobodna powierzchnia cieczy;

b) gdy przedział zalany jest częściowo wodą, posiada swobodną powierzchnię, lecz nic ma swobodnego połączenia z wodą zaburtową.

Pierwszy przypadek ma miejsce, gdy zostaje całkowicie zatopiony zbiornik denny lub dolna ładownia ograniczona od góry szczelnym pokładem. Drugi

156