161 2

1

V

ROZPZIAŁ XIII

Ceremonia zaślubin zawsze związana była z dekoracją roślinną kościoła, drogi do ślubu i domu weselnego. Młoda para wyróżniała się także spośród gości nie tylko za sprawą stroju, ale również drobnych, roślinnych elementów ozdobnych. W średniowieczu było to nakrycie głowy panny młodej (w formie wianka). Wieńcem także przyozdabiano głowę pana młodego (już antyczna Afrodyta przeznaczyła mirt na symbol miłości). Mirtem także dekorowano wejście do domu oraz inne miejsca towarzyszące uroczystości zaślubin. Na przełomie średniowiecza i odrodzenia pan młody „zrezygnował" ze ślubnego wieńca, a panna młoda zaczęła zdobić czoło formą bardziej złożoną od mirtowego wianka - tzw. diademem (od końca XIX wieku nawet koroną). Dekorowano także ramiona dziewczyny, jej talię, welon i suknię, przypinając do nich małe mirtowe bukieciki, w których pojawiły się także rozmaryn i ruta. Symbolem miłości i wesela oraz sposobem na uniknięcie kontaktu ze złymi duchami było zabieranie do ślubu bukiecików z roślin przyprawowych lub też przypinanie do sukni małej kieszonki wypełnionej wonnymi przyprawami. Pogańskim obyczajem, który przetrwał do dnia dzisiejszego, było sypanie - przez dzieci - płatków i kwiatów pod nogi młodej parze, aby zapewnić im przychylność bogów płodności. W drugiej połowie XIX wieku pojawiły się bukiety ślubne. Pierwsze wzmianki o wiązankach ślubnych pochodzą sprzed około stu lat. Mieściły się one w dwóch kategoriach: bukiety zwykłe i francuskie. Przygotowywano je zawsze z białych kwiatów (róże, gardenie, konwalie, orchidee, buwardie, stefanotis) i zieleni towarzyszącej (przeważnie mirtu). Bukiety francuskie zaopatrzone były w rozety ozdoby z papieru i jedwabiu. Od końca wieku XIX do lat trzydziestych wieku XX wyróżniało się następujące formy wiązanek ślubnych:

• bukiet ślubny biedermeierowski - o symetrycznej, okrągłej formie, zwarty, wykończony rozetą i wstążkami opadającymi w dół;

• francuski lub zwykły półkolisty bukiet ślubny różniący się od biedermeierowskiego luźniejszym ułożeniem kwiatów i mniej precyzyjną symetrią (często bez rozety);

• bukiet ślubny lekko opadający - na ogół bez rozet, ale z tiulem i wstążką, przypominający formą kształt kropli przez dodanie różnego typu materiałów (także roślinnych) opadających do dołu;

• bukiet ślubny długo opadający - prototyp dzisiejszego „wodospadu" o tak długich liniach, że trzeba go było nosić na ramieniu.

Nie bez znaczenia dla ceremonii zaślubin był ubiór państwa młodych. Do wybuchu II wojny światowej kobiety zakładały do ślubu suknię w kolorze czarnym (taką samą suknią „czciło" się święta państwowe i inne ważne uroczystości). Pierwsze białe suknie do ślubu pojawiły się w XIX wieku (chociaż i w XVIII wieku zdarzały się panny młode w bieli). Natomiast biały welon - symbol czystości nosi się od IV wieku (także do czarnej sukni). Nie bez znaczenia dla strojów pary młodej są tradycje ludowe różnych narodów. Moda ślubna zmienia się, pojawiają się suknie barwne, a nawet... damskie garnitury. Zmienia się również bukiet ślubny oraz rodzaj wybieranych do niego roślin. Od końca XIX wieku do lat siedemdziesiątych XX wieku były to głównie goździki, róże, konwalie, kamelie, tuberozy, jaskry, stokrotki, lilie, niezapominajki, zawilce, cantedeskie, gardenie, frezje, kwiaty pomarańczy, buwardie, fiołki

167

ABC Floiystyki