170 3

Florystyka ślubna może być wykonany w mikrofonie z niezwykłą konstrukcją w charakterze kryzy, zbudowaną z drutów różnej grubości i specyficznie ozdobionych drobnymi elementami roślinnymi i sztucznymi. Wprowadza się także zaskakujące wręcz materiały roślinne, np... kaktusy (część fłorystów jest jednak zdania, że w wiązance ślubnej nie powinno być żadnych kolców!). Niezależnie od użytych materiałów dla twórcy bukietu najważniejsze powinno być spełnienie życzenia panny młodej.

Wiązanka strukturalna jest podobna w formie do biedermeiera, a jej początki sięgają lat osiemdziesiątych XX wieku. Można ją wykonać z kwiatów z własnymi łodygami, osadzonych na drutach lub w podkładzie z gąbki florystycznej. Formując kształt bukietu, trzeba utworzyć nieregularną kopułę, tak dobierając materiał roślinny, aby przedstawiał ciekawe, charakterystyczne struktury. Zewnętrzna warstwa bukietu powinna składać się z wyraźnie zróżnicowanych strukturainie płaszczyzn, utworzonych przez interesujące, duże formy (podobne np. do słonecznika czy owocu lotosu) albo pogrupowane rośliny podobnie ułożone obok siebie: pąki niewielkich róż lub goździków, kępki mchu, kwiatostan trachelium, grzebionatki, hortensji, kaliny, owo-costan kopru, dziurawca ozdobnego, jarzębiny, bzu czarnego, a także rajskie jabłuszka, makówki (najlepiej zielone), winogrona, truskawki, jeżyny oraz nasienniki. Można także wykonać elementy wiązanki, wiążąc w niewielkie pęczki pocięte patyczki albo zwijając w spiraię rattan lub trawę i wmontowując te krążki płasko w powierzchnię bukietu. Szczególnie efektownie wyglądają bardzo grube, pocięte łodygi roślin (strelicji, cantedeskii. derenia białego z zimową czerwoną korą, rdestu sachalińskiego) z wyraźnie wyeksponowaną ukośną powierzchnią cięcia. Wiązanka strukturalna powinna być zwarta, dlatego przestrzenie pomiędzy roślinami i elementami strukturotwórczymi wypełnia się drobnolistnymi pędami bukszpanu, ruszczyka, pitosporum lub gałęziakami, np. szparaga modrzewiowego. Partie roślin w bukiecie powinny być wystopniowane, tak aby tworzyły nieregularną kopułę. Łodygi wiązanki ustawia się pod kątem do pionu, a najbardziej wychylony (prawie 90°) jest okółek zewnętrzny, poza którym znajduje się już tylko kryza (z roślin lub innego materiału), stanowiąca wykończenie bukietu. Urozmaiceniem powierzchni wiązanki strukturalnej mogą być bezlistne pędy szparaga, ogórecznika, mulenbekii. Po ułożeniu wszystkich kwiatów i zamontowaniu dodatków ze spiralnie związanych łodyg formuje się rączkę wiązanki i owija ją taśmą dekoracyjną.

Wiązanka kameliowa powstała w Anglii w XIX wieku. Jest wiązanką okrągłą, wykonywaną z płatków na drucikach, montowanych w taki sposób, aby utworzyły jeden wielki kwiat. Wzorem dla tego bukietu jest kwiat kamelii (niektóre źródła podają nazwę glamelia, gdy do bukietu używa się płatków mieczyka). Na jedną „kamelię" potrzeba około 10 dużych, rozwiniętych róż, których płatki grupuje się według wielkości. Następnie płatki układa się po dwa lub trzy, tak aby nieco wystawał jeden spod drugiego, przebija cienkim drucikiem (jak fastrygą) i skręca końce drucików razem. Przez cały czas wykonywania wiązanki płatki zrasza się, aby nie utraciły turgoru. Po przygotowaniu wszystkich płatków przystępuje się do montażu wiązanki, nadając jej kształt płaski, półkolisty lub stożkowaty. Środek wiązanki może stanowić jedna naturalna róża, do której dokłada się przygotowane na drucikach płatki, 1 76 ABC Florystyki