13 (3)

Rama ma budowę rurkową i może być wykonana ze stopów aluminium, tytanu, włókien węglowych, stali chromowo molih denowej; w Polsce najczęściej ze stopu stali i aluminium.

II. Siedzenie.

Siedzenie wózka powinno być miękkie i wy godne (tapicerka siedziska może być wykonana z nylonu, skóry, bawełny z aksamitem, we-luru, polipropylenu, winylu). Zalecana jest ta picerka z materiału pochłaniającego wilgoć Tapicerka powinna być łatwa do zdejmowania (prania), ukształtowana odpowiednio do bu dowy anatomicznej tułowia, powinna też mieć możliwość regulacji naciągu.

osoby aby ramiona użytkownika mogły pracować blisko tułowia podczas napędzania wózka. Wąski wózek dodatkowo stabilizujciutów użytkownika, a także ułatwia przejazd przez wąskie korytarze i drzwi. Wózki dla osób dorosłych produkowane są przeważnie w rozmia lach zmieniających się co 2 cm np. 3ń, 38, 40, i2.44 cm Szerokość siedzenia wózka dla osoby po URK dobieramy tak, by po posadzeniu jej w wózku pozostało miejsce na umieszczenie pionowo ręki (dłoni) między biodrem, a osłoną boczną wózka.

v Regulacja naciągu tapiccrki.

Regulacji naciągu tapiccrki dokonujemy przy pomocy osoby drugiej Po przejściu

użytkownika na wózek rozluźniamy tapicer -ke i stopniowo ją naciągając szukamy najlepszego jąoiożenia dobrże"śtabiTizującego po zycję tułowia w wózku

k Dobór poduszki przeciwodlcżynowej.

Bardzo ważnym elementem wyposażenia wózka inwalidzkiego jest poduszka. Od niej zależy komfort siedzenia użytkownika. Dobra poduszka powinna Zrównywać nacisk ciała pacjenta na całej powierzchni styku, by zapobiegać powstawaniu odparzeń i odleżyn ’ Po duszki wykonane mogą być z różnorodnych materiałów: pianki poliuretanowej._żclu silikonowego, lateksu (poduszki pneumatyczne) lub styropianu (kulki styropianowe). Obecnie za najlepsze uważa się poduszki pneumatyczne, fionieważ zapewniają dostęp powietrza do skóry. Każdy użytkownik powinien siedzieć na poduszce zapobiegającej odleżynom Przy pomocy odpowiedniej poduszki można korygować wysokość siedzenia, a nawet kompensować boczne skrzywienie kręgosłupa.

III. Oparcie.

x Dobór wysokości oparcia (WO|.

wysokością oparcia stabilizuje się tułów -im wyższe oparcie tym większa jest |ego sta bilizacja - co ma istotne znaczenie zwłaszcza w przypadkach tetraplegii. Z kolei, zdolność manewrowania wózkiem jest odwrotnie proporcjonalna do wysokości oparcia. KompromTśpolega na Znalezieniu optymalnej wysokości oparcia zapewniającej z jednej strony stabilizację tułowia, a z drugiej jak najlepszą jego mobilność, niezbędną do efektywnego napędzania i sterowania wózkiem wysokość _oparrią mierzona jest w linii środkowej od płaszczyzny siedzenia do zakończenia oparcia Zaleca się następujące wysokości oparcia: dla p.araplegikow 20 25 cm; dla tetraplegików 30-35 cm do 40 cm.

Teoretycznie zakłada się, że oparcie nie powinno sięgać wyżej niż do dolnego odcin ka kręgosłupa piersiowego. Niskie oparcie zapewnia podparcie kręgosłupa w jego części lędźwiowej, co sprzyja zachowaniu naturalnej lordozy i nie ogranicza ruchów rąk Stosując wyższe oparcie powodujemy, że dłuższy odcinek kręgosłupa jest podparty.

a tym samym więcej mięśni jest wyłączonych z działania. Dopasowując wysokość oparcia dla indywidualnego użytkownika należy, jeśli lo możliwe, stopniowo obniżać jego wysokość w miarę opanowywania techniki jazdy i poprawy kontroli niestabilnego tułowia

x Regulacja kąta oparcia |KO|

Kąt oparcia jest ściśle związany z wysoko-ścią oparcia (oparcie pochylone w przód powinno być krótsze, odchylone w tyl tnoże być dłuższe) Kąt oparcia regulowany jest naj częściej wielostopniowym zamkiem zatrzaskowym. W zależności od potrzeb użytkownika można ten kąt zmieniać najczęściej w granicach od 5° pochylenia do przodu -przy bardzo niskich oparciach (wysokość 10 - 15 cm), do II° odchylenia do tylu - przy wysokich oparciach (30 - 40 cm). Zaleca się jednak aby oparcie było ustawione grostopa dle dopodkrza (a nie do powierzchni siędze-jria!) Wprawdzie odchylenie, zwłaszcza wy-sokiego oparcia do tylu poprawia stabilizację tułowia, to jednak pogarsza możliwość ma_ newrowania wózkiem. Dlatego kompromisowym wyjściem jest rozluźnienie materiału, z którego wykonane jest oparcie - poprawia to stabilizację tułowia, przy zachowaniu jego pionowej pozycji. Unika się w ten sposób „leżenia" na wózku i poprawia zdolność ma newrowania wózkiem

IV. Podnóżki.

v Dobór kształtu podnóżka.

Podnóżki zamontowane sn w przedniej części ramy wózka. Powinny posiadać pasek przytrzymujący pięty lub pasek utrzymujący łydki, zapobiegający ześlizgiwaniu się stop do tylu i wplątywaniu w przednie kola. Dostępne są podnóżki:

a)    składane (dzielone) - uzasadnione w przypadku osób z niedowładami kończyn dolnych (możliwość wykorzystania zachowanych funkcji niedowladnych kończyn) |Rys. 2. 3|,

b)    nie składane (sztywne) - stosowane przy ramie nie składanej, zmniejszaj ciężar przodu wózka, mają bardziej opływowe kształty (nie niszczą mebli, drzwi), bardziej usztywniają wózek |Rys. I. 4|