1891294b4372164283916A4437396 n

,i,i.i/v lej osiągnięcie uznawano za dowód dud,,,

Jo misiycznei <• V ' _na j w konsekwencji niezdolności do „<W '•-'■rt^-^nisi habit, stąd tez ich wpływy    fe

^masal,a" ' klasztorach, które stawały się rozsadnikiem herezji ol^tC ^WSZcfńowych zwolenników zdobywa hipoteza Bernarda Ha„„|J^^

'e umiarkowane wschodni dualizm (zurwamzm) przenieśli na Bal_kan⁸Só tobulgarzy. którzy zetknęli się z mm wcześnie, podczas swoich o obrzeżach Persji.

^ Nie zachowały się żadne pisma bogom.lskie w ,yzyku cer_klew„_os| choć znane są zabytki, które mogły mieć słowianskojęzyczny pic****, do nich apokryf * Tajna kstęga. zwany tez hwangelu, Pseudo-,_ana, _pr/(^ z Bałkanów do Lombardii w drugie, połowie XII w. przez b.skupa bogo_m,|> Nazariusza. ale znany jedynie z kopii łacińskich, oraz tzw. Modli,

(XIII w.), spisany w języku prowansalskim. Do najczęściej wspominanych^ bizantyńskich należy wymienione już tu dzieło Eutymiusza Zigabcnosa Dogom lica (XII w.) onz Aleksiada Anny Komneny (XII w.). Najważniejsze buta' skie źródła na lemat bogomilstwa mają charakter pism antyheretyckich. np. £«“. „pomna ćoeoMWtumc {Mowa przeciw bogomilom, prawdopodobnie ok. %9, p,_t zbitera Koziny. CtmoduK na nap Bopun (Synodyk cara Bonio, 1211).

Mnapuou Mwemccu (Żywot Uariona Mygleńskiego) autorstwa patriarchy Eutym, sza. >Kunmc na Teodocuu TbpiweCKi, (Żywot świętego Teodosija Tymowskiego. XIV w ). Spośród nich najbogatsza pod względem informacyjnym jest Mowa przto, bogomilom Prezbitera Kozmy i Synodyk cara Bonia-, pozwalają one określić ca wzmożonej aktywności popa Bogomila na lata panowania cara Piotra (927-9691 Obok sądów wartościujących Koznia daje wykładnię kosmologii bogomilskic której najważniejszy dogmat głosi, że stwórcą świata duchowego jest dobry Bog a materialnego - diabeł, młodszy syn Boga. W interpretacjach mediewistów reii-cja podległości Szatana wobec Boga stanowi o zasadniczej różnicy między kosmologią bogoinilów a kosmologią —» paulicjan, którzy, uznając równorzędny su-tus mistycznie pojmowanego Dobra i Zła. de facto głosili wielobóstwo. Podstawa etyki hogomilskiej miał być interpretowany w duchu dualizmu Nowy Testament, a przede wszystkim cztery Ewangelie i Dzieje Apostolskie (Stary Testament odrzu ca i ja o dzieło Szatana). Choć bogomiłowie dopuszczali nadzieję na ostateczne n r^?r '*°^^{ra nad z}fcm, z nauk manichejskich przejęli pogardę dla ś*'^łU kosnn^J "^l.⁸° !^ak” ^l*^Zlt*^{a z,c}8° demiurga, a zbawienia szukali w poznani#*** wskazsw V ' i ^{uc 0}**^ei historii człowieka. Zdobyta dzięki wtajemniczeniu "^kJ światła wc/low\° ^wyzwo*^{enia si}V '■ materii i zjednoczenia duszy l^|w> "• z oków ma T |^{Z prawd2iw}y^m W«wem. Oswobodzę,tie boskiego

nów i.^VCIn ,nia'^a być met,r ^malcr,alntg°. Wyrażał się on w afirmacji *«' cgiidemiurga. ' '^/.^^Zna s,ralegia. rozumiana jako mlareinm*"^{lf 1} JV' ‘Pożywanie nisT ^,,<>wodu bogomiłowie odrzucali tnałżc"^a* ^lęM ' ^W,na' sakrament chrztu (samego lana

przez, opór woli'""⁸ ° ^nas,iłP^i<-‘ ^nie dzięki sakramentom czy Bożej lasce, a !^l ■

•- ■    ” wobec Draw _____ .    ...... .,-,,,„acii

Prokr,