194 Podstawy elektrokardiografii
Uwaga: Gdy nie powstaje co trzeci zespół QRS, jak w bloku AV albo SA 3:2, pozostałe zespoły QRS także układają się w bigeminię.
EKG 105. Bigeminia z powodu zablokowanych przedwczesnych pobudzeń przedsionkowych. Skierowane w dół zazębienie na końcu odcinka ST po co drugim zespole QRS jest załamkiem P'. Gdyby nie było dodatkowych pobudzeń przedsionkowych, należałoby rozpoznać blok SA drugiego stopnia 1 typu z przewodzeniem 3:2, czyli periodykę Wenckebacha 3:2, ponieważ długi odstęp RR jest krótszy od dwukrotności krótkiego odstępu RR.
EKG 106. Bigeminia z powodu zablokowanych pobudzeń. Widoczne jest trzepotanie przedsionków z załamkami F o kształcie zębów piły i częstotliwości 230/min. Co drugi załamek F jest zawsze zablokowany. Każdy niezablokowany załamek F przewodzi się przez węzeł AV z coraz dłuższym odstępem FR, co prowadzi do blokowania co trzeciego załamka F przewiedzionego do węzła AV (periodyka Wenckebacha, czyli blok AV drugiego stopnia 1 typu1).
Nie. Określenie „sprzężenie" dotyczy odstępu pomiędzy pobudzeniem prawidłowym a następującym po nim pobudzeniem ektopowym. Mówi się zatem o „stałym sprzężeniu” albo o „sprzężeniu zmiennym”.
Uwaga: Nazywanie dwóch kolejnych pobudzeń komarowych „pobudzeniami sprzężonymi” jest mylące, ponieważ wszystkie pobudzenia komarowe są sprzężone. Należy nazywać je „parami pobudzeń komarowych ”.
Przyczyny są takie same jak w bigeminii.
Długi cykl RR sprzyja wystąpieniu ekLopowego pobudzenia komorowego. Przerwa wyrównawcza po tym pobudzeniu jest następnym długim odstępem RR i sprzyja wystąpieniu kolejnego ektopowego pobudzenia komorowego. Rytm bliźniaczy ma zatem skłonność do podtrzymywania samego siebie.
Blok drugiego stopnia 1 typu.
Taki zapis EKG (pobudzenia zgrupowane) jest zazwyczaj obrazem bloku dwupoziomowego (tu: blok 2:1 w węźle AV i blok 1 typu Wenckebacha 3:2 w pęczku Ilisa) — przyp. red.