1 (26)

5. INTUBACJA WSTECZNA

Intubację wsteczną wykonuje się u pacjentów przytomnych, oddychających spontanicznie. Zabieg ten wymaga powierzchniowego znieczulenia tchawicy, gardła i nasady języka. Po nakłuciu grubą igłą więzadła pierścienno-tarczowego wprowadza się do tchawicy w kierunku dogłowowym cewnik zewnątrzoponowy lub metalową prowadnicę (taką, jaką używa się do wkłuć centralnych •wykonywanych techniką Seldingera) tak, aby po sforsowaniu szpaiy głośni prowadnica dała się wyciągnąć przez usta np, przy użyciu kleszczyków Magilla. Po cewniku tym zsuwa się rurkę intubacyjną. Po przeprowadzeniu rurki przez szparę głośni wycofuje się cewnik, a rurkę dotchawiczą sprowadza się na właściwą

głębokość.

Jedną z podstawowych zalet intubacji wstecznej jest pewność, że rurka intubacyjna znajdzie się w tchawicy bez wcześniejszego uwidaczniania krtani. Ponadto osoba doświadczona może wykonać intubację wsteczną

szybko.

Należy jednak pamiętać, że choć metoda ta wydaje się niesłychanie prosta, jest obarczona pewnym ryzykiem. Należy liczyć się z wystąpieniem trudności podczas wprowadzania rurki do krtani, pomimo prawidłowego położenia prowadnicy. Wynika to przede wszystkim z ogromnej dysproporcji pomiędzy średnicą prowadnicy a światłem rurki intubacyjnej. Możliwe jest również spowodowanie krwawienia w drogach

oddechowych.

Bardzo rzadkim i zarazem bardzo niebezpiecznym powikłaniem jest skurcz krtani w momencie podrażnienia jej przez wprowadzaną od dołu prowadnicę. Z powodu wymienionych tu ograniczeń nie poleca się wykonywania intubacji wstecznej u chorych z pełnym żołądkiem.

107