larsen0524

524 II Anestezjologia ogólna

ściej po długotrwałej intubacji. Zwężenie znajduje się zwykle w obszarze mankietu uszczelniającego rurki lub jej końca. Zaburzenie zaczyna się jako nadżerka/owrzodzenie, a kończy uszkodzeniem chrząstek tchawiczych. W wypadku szczególnie ciężkiego przebiegu tchawica staje się miękka i może nagle się zapaść.

Objawy mogą się pojawić natychmiast po ekstu-bacji albo w ciągu tygodni lub lat; najczęściej jednak rozwijają się w ciągu 4 tygodni po ekstubacji:

-    suchy kaszel,

-    niemożność odkrztuszenia plwociny,

-    duszność.

W przypadku ciężkiego zwężenia tchawicy konieczne jest przeprowadzenie operacyjnej rekonstrukcji naruszonego odcinka tchawicy.

14.4.6 Dolegliwości dotyczące stawu skroniowo-żuchwowego

Podczas intubacji może dojść do zaostrzenia przewlekłych schorzeń w obrębie twarzoczaszki. Możliwe jest również traumatyczne uszkodzenie struktur zespalających staw skroniowo-żuchwowy. Według piśmiennictwa w ciągu pierwszych 3 dni po intubacji dotchawiczej u 33-44% pacjentów występują ograniczenia czynnościowe stawów skro-niowo-żuchwowych, które u 2-4% pacjentów mogą utrzymywać się dłużej.

15 Maska krtaniowa

Przy wielu operacjach, zamiast rurki dotchawiczej czy konwencjonalnej maski twarzowej można zastosować opracowaną przez Braina maskę krtaniową. Używając tej maski można uniknąć ryzyka powikłań intubacji dotchawiczej; oprócz tego pozwala ona anestezjologowi na większą swobodę mchów, a ponadto zapewnia często większe bezpieczeństwo niż maska twarzowa. Maskę krtaniową wprowadza się bez wykonywania laryngoskopii i stosowania środków zwiotczających mięśnie. Opór dróg oddechowych jest mniejszy niż w przypadku rurki dotchawiczej. W porównaniu z intubacją i ekstubacją, rzadziej dochodzi tu do kurczu głośni.

Zalety:

-    prosta technika; łatwiejsza do nauczenia się niż w przypadku intubacji dotchawiczej,

-    może być stosowana również u dzieci (zob. rozdz. 39),

-    pozwala uniknąć ryzyka bezpośredniej laryngoskopii i intubacji dotchawiczej,

-    w porównaniu z prowadzeniem znieczulenia za pomocą maski twarzowej, mniejsze ryzyko powstania niedrożności dróg oddechowych i lepsza wentylacja oraz oksygenacja pacjenta,

-    możliwość wprowadzenia bez stosowania środków zwiotczających mięśnie,

-    brak możliwości wykonania błędnej intubacji przełyku,

-    niewielka urazowość górnych dróg oddechowych,

-    umożliwienie prowadzenia sztucznej wentylacji w przypadku niepowodzenia intubacji dotchawiczej i w sytuacji „niemożliwa wentylacja za pomocą maski i niemożliwa intubacja”.

Wady:

-    czasami prawidłowe umiejscowienie niemożliwe do przeprowadzenia,

-    przeciek przy ciśnieniach oddechowych w trakcie wentylacji > 20 cmH₂0,

-    nieprzystosowana do zastosowania wyższych ciśnień podczas wentylacji,

-    nie chroni przed kurczem głośni,

-    nie chroni całkowicie przed aspiracją.

15.1 Budowa

Maska składa się z nadmuchiwanej części silikonowej, zaopatrzonej w giętki przewód. Owalna część silikonowa w kształcie maski posiada krawędź, którą można wypełnić powietrzem; na jej dystalnym otworze znajdują się dwa ujścia, co ma zapobiegać zatykaniu się światła przez nagłośnię. Po prawidłowym założeniu, wypełniona powietrzem wywołującym niewielkie ciśnienie, część silikonowa znajdzie się w dolnej części gardła w miejscu pomiędzy przełykiem i wejściem do dróg oddechowych, i utworzy tam okrągłe uszczelnienie dookoła głośni. Położenie uszczelnionego mankietu znajdującego się na końcu maski w obszarze górnego zwieracza przełyku nie gwarantuje pełnej ochrony przed aspiracją treści żołądkowej. Podłączenie aparatu do znieczulenia i dostarczanie gazów oddechowych odbywa się za pośrednictwem giętkiego węża, względnie rurki. Maski nadają się do sterylizacji w autoklawach i mogą być używane ponownie.

Przegląd wielkości masek krtaniowych oraz rurek dotchawiczych i fiberoskopów, które mogą być przez nie wprowadzone, przedstawiono w tab. 21.8.