2011 01 10 14 58 18 01

W późniejszym okresie Trybunał posługuje się zresztą wprost tzw. _testeJ Plaumanna¹, aby stwierdzić, czy w przypadku, gdyby akt hipotetycznie 3 stałby wydany, dotyczyłby powoda w sposób bezpośredni i indywidua]^ Sposób analizy pozycji powoda można przedstawić na przykładzie sp_ra ^ T-32/93 Ladbroke Racing.

Wyrok SPI z dnia 27 października 1994 r. w sprawie T-32/93 Land-broke Racing Ltd przeciwko Komisji²

Powód, brytyjski holding zajmujący się organizacją wyścigów konnych i związanych z nimi zakładów pieniężnych, żądał od Komisji wszczęcia licznych postępowań z zakresu prawa konkurencji przeciwko Francji i francuskim totalizatorom, mającym ustawową wyłączność na organizację zakładów na wyścigach konnych.

Sąd Pierwszej Instancji odrzucił skargę, gdyż „powód nie może twierdzić, że środek, którego wydania rzekomo zaniechała Komisja, dotyczy go w sposób bezpośredni i indywidualny. Należy zauważyć, że osoby trzecie, które nie są adresatami decyzji, mogą być indywidualnie dotknięci tą decyzją tylko wówczas, gdy ma ona wpływ na ich sytuację ze względu na pewne cechy, które są dla nich charakterystyczne, lub ze względu na okoliczności, odróżniające te podmioty od wszelkich innych osób, i z powodu tych czynników wyróżnia ich indywidualnie, tak jak osoby, do których decyzja została skierowana” (pkt 41).

Jak widać, Sąd Pierwszej Instancji posłużył się kryterium „dotyczy indywidualnie” w taki sam sposób, jakby oceniał dopuszczalność skargi jednostki w trybie art. 230 TWE. Podobnie - w badaniu kryterium „dotyczy bezpośrednio”-Trybunał posługuje się utrwalonymi konstrukcjami orzeczniczymi dotyczącymi art. 230 TWE. I tak, hipotetyczny akt będzie dotyczyć powoda bezpośrednio wtedy, gdy do jego skuteczności prawnej nie są konieczne dalsze działania Wspólnot bądź państwa członkowskiego³, ewentualnie działania organów krajowych muszą mieć charakter jedynie wykonawczy⁴.

W najnowszych orzeczeniach można zauważyć jeszcze większe zbliżenie kryteriów dopuszczalności skargi z art. 230 TWE i art. 232 TWE. Dobrym

wykładem takiego stanowiska są wyroki w sprawach T-191/00 Edlingeroraz

*P j'95/04 Air One.

Wyrok SPI z dnia 10 lipca 2001 r. w sprawie T-191/00 Werner F Edlinger przeciwko Komisji⁵

Jj _r0ku 2000 doszło do tzw. kryzysu austriackiego - prezydencja portugalska poinformowała prezydenta i kanclerza Austrii o zobowiązaniu podjętym przez pozostałe 14 państw Unii Europejskiej (tzw. Czternastkę) do wprowadzenia sankcji dyplomatycznych przeciwko Austrii, jeżeli w skład nowego rządu wejdą przedstawiciele Partii Wolności Austrii⁶. Powód, radny austriacki, wysłał wówczas do licznych organów podległych Komisji wezwanie, aby potępiły one publicznie przedwczesny osąd sytuacji politycznej w Austrii oraz bojkot przedstawicieli austriackich prowadzony przez inne państwa członkowskie oraz zażądały wycofania sankcji dyplomatycznych jako sprzecznych z wartościami europejskimi. Nie był jednak usatysfakcjonowany dyplomatyczną w tonie odpowiedzią Komisji i zdecydował się na wniesienie skargi na bezczynność.

Sąd Pierwszej Instancji uznał, że jednostki mogą wnieść skargę na bezczynność „jedynie wtedy, gdy instytucja w sposób sprzeczny z Traktatem odmówiła wydania decyzj i potencjalnie zaadresowanej do powodów bądź którą powodowie mogliby zaskarżyć w postępowaniu o stwierdzenie nieważności [...] W części, w jakiej powód żądał od Komisji wyrażenia niezadowolenia ze środków przyjętych w stosunku do Austrii przez państwa Czternastki i zażądania natychmiastowego uchylenia tych środków, trzeba zauważyć, że środki te byłyby skierowane do opinii publicznej oraz/lub do rządów Czternastki. Powód nie jest zatem ich potencjalnym adresatem” (pkt 20, 23).

Wyrok SPI z dnia 10 maja 2006 r. w sprawie Air One przeciwko Komisji⁷

W tym orzeczeniu Sąd Pierwszej Instancji poszedł jeszcze dalej. Stwierdził, iż „jest oczywiste, że artykuły 230 i 232 TWE w rzeczywistości tworzą jeden i ten sam środek ochrony prawnej. Wynika z tego, że tak jak czwarty ustęp art. 230 TWE pozwala jednostkom na wniesienie skargi o stwierdzenie nieważności przeciwko środkowi instytucji skierowanemu do innego podmiotu, o ile środek ten dotyczy je indywidualnie i bezpośrednio, tak też trzeci ustęp art. 232 TWE musi być

1

   Szerzej na len temat zob.: rozdział 4.

2

   Zb. Orz. 1994, s. 11-1015.

3

   Por.: wyrok SPI z dnia 3 czerwca 1999 r. w sprawie T-17/96 Television franęaise 1 SA (TF1) przeciwko Komisji, Zb. Orz. 1999, s. 11-1757, pkt 30.

4

   Por.: wyrok SPI z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawach połączonych T-79/96, 1-260/97 i T-l 17/98 Camar srl i Tico srl przeciwko Komisji i Radzie, Zb. Orz. 2000, s. 11-2193, pkt 81.

5

   Zb. Orz. 2001, s. 11-1961.

6

   Niem. Freiheitliche Partei Ósterreichs - partia słynąca z ksenofobicznych poglądów jej ówczesnego przywódcy Jórga Haidera.

7

   Niepubl.