2012 12 18 20 47

ZARYS HISTORII PRZEKSZTAŁCEŃ ORAZ KOMPOZYCJI ARCHITEKTURY KRAJOBRAZU

Człowiek od początku działalności przekształcał w mniejszym lub większym stopniu swe otoczenie i wpływał na formę krajobrazu. U początków ludzkiej cywilizacji otaczający człowieka krajobraz był wyrazem zarówno sprzyjających człowiekowi sił przyrody, jak i zagrożenia jego egzystencji. Człowiek-zbieracz, myśliwy, hodowca czy rolnik wykorzystywał w miarę posiadanych możliwości naturalne zasoby przyrody. Równocześnie jednak zmieniające się pory roku, żywiołowe klęski, dzikie zwierzęta, czy naturalne niekorzystne właściwości środowiska przyrodniczego — stwarzały warunki utrudniające lub wręcz uniemożliwiające życie człowieka. Aby móc egzystować, człowiek musiał sam przystosować się do tych warunków, albo — gdy było to niemożliwe — przystosować otoczenie do własnych potrzeb.

Na tej podstawie .zarysował się stosunek człowieka do środowiska, zatem do krajobrazu, wykazujący na pewnych odcinkach harmonijne z nim związki, na innych antagonistyczne przeciwieństwa. Dla istnienia i rozwoju ludzkości konieczne stało się stopniowe przekształcanie krajobrazu. Od czasu, gdy nad pierwotną puszczą pojawiły się pierwsze smugi dymu ognisk koczowników, do czasu, gdy miejsce puszczy zajęła zurbanizowana zabudowa, a dym ogniska zamienił się w chmurę wyziewów przemysłowych, ludzkość przeszła szereg etapów rozwojowych, od cywilizacji zbierackiej do przemysłowej, coraz silniej przekształcającyęh krajobraz.

Rozwijające i przekształcające się cywilizacje wytworzyły charakterystyczne środowisko geograficzne i właściwe mu krajobrazy.