2012 12 18 25 37

173

sBniejszych opadów. Diagnozą dla takiego krajobrazu będzie podanie form | przyczyn degeneracji. Rzecz jasna, podany przykład stanowi diagnozę negatywną krajobrazu, niejako „chorego”. Inaczej wyglądać bę-pl diagnoza krajobrazu harmonijnego, „zdrowego”.

Obserwacja stanu krajobrazu oraz rodzaju i zakresu występujących konfliktów pozwala na postawienie prognozy odnośnie do dalszego ich rozwoju i przedstawienie konsekwencji w przypadku, gdyby przekształcenia postępowały dalej w tym samym kierunku.

Znając diagnozę i prognozę dla występujących na danym obszarze form krajobrazowych, możliwe jest opracowanie wzorcowych, „idealnych” krajobrazów, uwzględniających ramowo zarówno ogólne typowe predyspozycje terenu, jak też potrzeby gospodarcze i względy estetyczne. Tego rodzaju modelowy krajobraz — rzecz jasna — nie może stać się powielanym wzorcem, lecz winien być każdorazowo dostosowany do szczegółowych właściwości danego miejsca w terenie czy wnętrza krajobrazowego. Opracowanie wymaga znów zespołowego ujęcia ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień biologicznych.

Dla przykładu podać można, iż w otwartym krajobrazie górskim Beskidów, gdzie występuje gospodarka naturalna (rolno-hodowlano--leśna), model wyglądałby — zgodnie z profilem tego krajobrazu i charakterystycznymi jego „piętrami” — następująco: można by wyróżnić pięć pięter krajobrazowych, tworzących całość, z których każde stanowi osobny problem architektoniczno-krajobrazowy.

Krajobraz dna dolin jest bezpośrednio związany z siecią wodną i stanowi wynik jej działania. Latem są to tereny zalewisko we, zimą mrozo-wiska. Cieki wodne winny być tu opatrzone odpowiednią obudową biologiczną ewentualnie techniczną. Na wyższych tarasach wskazane jest wprowadzenie łąk i zadrzewień, nadających się do wykorzystania dla celów hodowlanych.

Krajobraz dolnych części stoków dolin stanowi u ujścia dopływów strefy akumulacyjne, bezpośrednio związane z siecią wodną, a poza tym związane z nią pośrednio. Położony ponad wysoką strefą zalewową i mrozowiskową, stanowi najdogodniejszy teren dla głównej strefy osiedleńczej obejmującej przede wszystkim: zabudowę mieszkaniową i usługową, zabudowę towarzyszącą uprawom oraz sadownictwu i komunikacji. W charakterze „przerywników” strefy wystąpić powinny zadrzewienia związane z dopływami doliny. Mogą to być również zlokalizowane uprawy i rekreacja stacjonarna, a w ściśle ograniczonym zakresie — przemysł.

Krajobraz średnich części stoków — w paśmie otoczenia cieków wodnych bezpośrednio związany z siecią wodną, poza tym związany z nią pośrednio. Jest to strefa przede wszystkim predysponowana do upraw rolnych. Ich bezpośrednie związanie z siecią wodną winno się kształtować