2012 12 18 41 57

129

Tereny zieleni otwarte (dostępne)

koszty i brak dużych terenów w zwartej zabudowie miasta decydują o tym, że parki takie stają się przeżytkiem.

Bardziej wskazane i ekonomii /.nie uzasadnione są patki o mniejszej powierzchni, sytuowane w pobliżu dzielnic mieszkaniowych,

Parki dzielnicowe. Zakłada się je na powierzchni 5+8 ha. Racjonalnie rozmieszczone w planie miasta (promień obsługi nie większy niż 500 m) i połączone pasmami zieleni, tworzą bardzo korzystny system zieleni w mieście, Dodatnie znaczenie tego systemu polega na wartościach biologicz.no klimatycznych (wentylacja miasta) i estetycznych, stwarzających wrażenie dużej ilości zieleni w mieście.

W kształtowaniu parków rozróżnia się dwa zasadnicze kierunki:

1)    architektoniczny - kompozycja oparta na regularnych figurach geometry cznych, najczęściej z zachowaniem symetrii;

2)    krajobrazowy - kompozycja oparta na asymetrii, swobodnych i miękkich liniach nawiązujących do krajobrazu naturalnego (rys. 4-2).

Bardzo dobre efekty daje kontrastowe łączenie obu kierunków, polegające na tym, że niektóre fragmenty kompozycji rozwiązuje się na założeniach regularnych, inne większe - krajobrazowo.

' Zasadniczy jednak wpływ na zagospodarowanie przestrzenno-plastyczne mają takie czynniki, jak położenie terenu, jego rzeźba, wielkość, istniejąca szata roślinna, rodzaj gleby, stosunki wodne, klimat, program użytkowy oraz. ścisłe powiązanie z otaczającym krajobrazem. Projektując park spaccrowo-wypoczynkowy. należy pamiętać, że musi on być nie tylko piękny, ale też dostatecznie pojemny, aby pozwalał na rozmieszczenie odpowiedniego programu i jednocześnie umożliwiał swobodne poruszanie się wśród zieleni. Jeżeli przyjmiemy, że 10+20% ogólnej liczby mieszkańców dzielnicy będzie jednocześnie korzystać z parku, to otrzymamy frekwencję jednoczesną. Górną jej granicę przyjmuje się za frekwencję maksymalną dopuszczalną, która dla tego typu parków wynosi 200 użytkowników/ha. Ścisłe przestrzeganie tej liczby daje pewność, że w parku zostanie zachowana cisza i spokój, oraz że zieleń nie ulegnie zniszczeniu.

Ustalenie frekwencji i dopuszczalnego zagęszczenia użytkowników pozwala na obliczenie koniecznej powierzchni użytkowej elementów składowych parku. Elementami tymi będą: roślinność wysoka i niska, drogi przeważnie piesze i place, obiekty architektoniczne, urządzenia kulturalne, sportowe, dziecięce, socjalne, sanitarne itp.

Układ komunikacyjny parku zależy w dużym stopniu od przyjętej zasady kompozycji zieleni. Najważniejszą jednak sprawą jest, aby układ ten był funkcjonalny, tzn. główne ciągi piesze prowadzone prosto, docelowo (do kawiarni, tarasów widokowych, obiektów architektury, terenów dziecięcych). Natomiast aleje spacerowe i ścieżki można prowadzić swobodnie o ładnych i urozmaiconych konturach, otwierając przed widzem wciąż nowe widoki ujęte w ramy zieleni.

Należy zaznaczyć, że obecnych parków się nie grodzi (ewentualnie niskim murkiem), lecz ogranicza zwartym obsadzeniem roślinnością, która izoluje teren od