całej długości rowek o kącie rozwarcia 45° na głębokość w przybliżeniu równą połowie grubości pękniętej ścianki ramy. W rowku tym układamy następnie
1 |
*77777777777777777777, |
i///////////////////// |
Rys. 7.3. Sposoby spawania ram i rodzaje łączników wzmacniających
spoinę, dbając o należyte wtopienie jej w materiał ramy oraz o możliwie dokładne i równe ułożenie.
Przy spawaniu pękniętej belki ramy, zarówno rurowej jak i z profilów otwartych, pożądane jest stosowanie nakładek wzmacniających w miejscach pęknięcia. Nakładki mogą być zewnętrzne lub wewnętrzne, przy czym grubość ich ścianek nie może być w żadnym razie większa niż grubość ścianek belki ramy ze względu na możliwość przesztywnienia belki, co prowadzi z reguły do występowania pęknięć ramy przy końcach nakładki.
W przypadku ramy rurowej nakładki wykonujemy w postaci skośnie ściętych rur o grubości ścianek podobnej jak grubość ścianki rury ramy. Przy wewnętrznych nakładkach wbijamy rurę nakładki do wnętrza zagrzanych rur łączonej ramy, po czym spawamy ramę dokoła tak, aby spoina doszła aż do nakładki. Nakładka tego rodzaju wzmacnia ramę niezbyt skutecznie, bowiem w najsłabszym, spawanym przekroju ramy materiał nakładki jest przegrzany spawaniem. Przy takim łączeniu czasami lepiej jest stosować twarde lutowanie, przy którym nie dochodzi do zbytniego przegrzania materiału nakładki. Zaletą opisanego sposobu spawania jest to, że po zaszpachlowaniu i wyrównaniu spoiny na zewnątrz ramy, ślady spawania są niewidoczne.
Najkorzystniejszym ze względów wytrzymałościowych sposobem łączenia pękniętej ramy jest spawanie ramy oraz nałożenie i przyspawanie dokładnie dopasowanych i dociśniętych do ramy dwóch nakładek zewnętrznych wykonanych z przeciętej wzdłuż rury lub też spawanie ramy i nabicie na gorąco wyciętej w 2—4 miejscach nakładki
Rys. 7.4. Nakładki wzmacniające ramę w rejonie główki
oraz przyspawanej następnie do ramy wzdłuż wycięć. Podobne sposoby spawania stosujemy również przy ramach wykonanych z innych elementófw o profilach zamkniętych i otwartych.
229