Pomiar przeprowadza się w takich warunkach, aby uzyskać płomień nieświecący o temperaturze mierzonej po obu stronach próbki, równej 800°C. Zależnie od grubości badanej płyty gipsowo-kartonowej stosuje się obciążenie zapewniające uzyskanie stałego obciążenia. Odległość między palnikiem a płytą powinna być ustawiona na 45 mm (rys. 3.73). Działania ognia na badaną próbkę należy utrzymywać przez 20 minut. Jeżeli próbka ulegnie wcześniej zerwaniu bądź zniszczeniu, pomiar należy zakończyć i zanotować czas, po upływie którego to nastąpiło.
Rys. 3.73. Schemat stanowiska do oznaczania trwałości struktury przy opalaniu płyt gipsowo-kartonowych
Płyty gipsowo-kartonowe spełniają wymagania odnośnie trwałości przy opalaniu, jeżeli co najmniej 5 z 6 badanych próbek nie ulegnie zniszczeniu wcześniej niż po 20 min działania ognia. Pozostała próbka może wykazywać zmniejszoną trwałość, ale powinna wytrzymywać opalanie przez co najmniej 15 min.
Właściwości termoizolacyjnych materiałów włóknistych w dużej mierze zależą od jakości wyrobów. Otrzymywany wyrób podatny jest na wszelkie zaburzenia procesu technologicznego, począwszy od doboru i homogenizacji surowców, przez rozwłóknianie stopu, formowanie tzw. kobierca z włókien, nanoszenie preparacji organicznej i polimeryzację, na pakowaniu i składowaniu kończąc. Substancje organiczne, wprowadzone do wyrobu na etapie formowania, stanowią lepiszcze wiążące ze sobą włókna, zapewniające spójność wyrobom. Dodatkowym zadaniem nanoszonych preparacji w postaci żywic jest zabezpieczenie wyrobów przed dostępem wilgoci. Najczęściej stosowane lepiszcza to emulsje wodne żywic fenolowo-formaldehydowych, mocznikowo-fenolowych i, w ograniczonym stopniu, moczni-kowo-melaminowych. Często znajdują również zastosowanie związki krzemoorganiczne, szczególnie, jeśli pożądane jest zwiększenie odporności na podwyższone temperatury. Ilość wprowadzonej żywicy organicznej zwykle nie przekracza 6%. Substancje organiczne wprowadza się do wyrobu najczęściej metodą tzw. pulweryzacji, czyli natrysku rozpylają-
256