42

Chrześcijaństwo a buddyzm

W buddyzmie człowiek zdany jest na samego siebie. Buddyści nie rozumieją krzyża. Nie akceptują Jezusa Chrystusa, który dla chrześcijan jest Bogiem-Człowiekiem, jedynym Odkupicielem człowieka i całego świata. Chrześcijanie są przekonani, iż o własnych silach nie są w stanie wyzwolić siebie z grzechu, ze zła i jego konsekwencji. Nie potrafią zrozumieć też sensu cierpienia, a tym bardziej samego siebie bez Jezusa. Chrześcijanom pomaga Jezus Chrystus, Syn Boży, Druga Osoba Trójcy Przenajświętszej. Jego krzyż stanowi odpowiedź oraz środek zaradczy na wszelkie ludzkie lęki i niepokoje. Jezus Chrystus pokonał grzech. Chrześcijaństwo jest religią ufnej wiary, zawierzenia i miłości wobec Boga. Tak, jak w buddyzmie człowiek pozostawiony jest sam sobie w rozwiązywaniu swoich problemów, tak w chrześcijaństwie człowiek zawsze może powierzyć siebie Bogu i Jego opiece nad nim. Obdarzony jest nadto środkami zbawienia - sakramentami. Zbawienie zaś polega na wiecznym przebywaniu człowieka z Bogiem w niebie, a nie na rozwiązaniu problemu cierpienia poprzez wygaszenie wszelkich pragnień.

Kościół katolicki szanuje odpowiedzi na ludzkie niepokoje udzielane przez buddyzm. Chrześcijanie, podobnie jak buddyści, są przekonani, że ich życie na ziemi nie stanowi celu ostatecznego. Świat nie może zaspokoić ludzkich tęsknot, rozwiązać problemów życia i cierpienia. Cel ostateczny nie zostanie spełniony na ziemi, w doczesnym wymiarze życia. I chociaż buddyzm nic nie mówi o piekle czy niebie, lecz wypowiada się o nirwanie, jako stanie wygaśnięcia pragnień i pożądań, to jednak jego drogą kroczyli w przeszłości i w czasach współczesnych miliony ludzi. Kościół z szacunkiem odnosi sic do buddyzmu, bowiem religia ta od ponad 2 500 lat kształtuje kulturę i sposób istnienia człowieka w święcie kultur i cywilizacji Azji.

Bibliografia:

W. M. Dębicki, Buddyzm i chrystianizm, Warszawa 1901;

T. W. Rhys-Davids, Buddyzm. Zarys życia i nauk Gotamy-Buddhy, Kraków 1912;

A. Z. Layman, Ganiania Budda i jego nauka, Kraków 1913;

J. Czuj, Buddyzm, Poznań 1917;

P. K Herold, Życie Buddy. Według starych źródeł hinduskich, Poznań 1930;

Dhammapadam, Ścieżka prawdy. Podstawy moralności buddyjskiej. Z palijskiego przełożył S. F. Michalski, ł.ódź 1948 (wyd. 2);

W. Dynowska, Buddyzm - Mahąjana, Madras 1965;

E. Słuszkiewicz, Budda i jego nauka, Warszawa 1965;

T. Lowenstein, Buddyzm, Warszawa 1966;

M. Mejor, Buddyzm, Warszawa 1980,2001 (wyd. 2);

E. Słuszkiewicz, Opowieści buddyjskie, Warszawa 1982;

Buddyzm. Wybór Tekstów i opracowanie f. Sieradzan, W. Jaworski, M. Dziwisz, Kraków 1987;

E. Śliwka, M. Brześciński (red.), Dni Buddyjskie (Materiały z sesji

naukowej), Pieniężno 1990;

E. Herrigel, Droga zen, Wrocław 1992;

T. Dajczer, Buddyzm swej specyfice i odrębności wobec chrześci-jańsłwa, Warszawa 1993;

J. Sieradzan (red.), Bud dal ag i a w Polsce. Aspekty jilozojiczne i socjologiczne, Kraków 1993;

H. M. Enomiya-Lassalle, Krótkie wprowadzenie w zen, Warszawa 1994;

I I. Oldenberg, Życie, nauczanie i wspólnota Buddy, Kraków 1994;

H. de Lubac, Aspekty buddyzmu, Kraków 1995;

Buddyzm - „Nomos. Kwartalnik Religioznawczy” (1997) nr 18-19;

D. Keown, Buddyzm, Warszawa 1997;

D. T. Suzuki, Wprowadzenie do buddyzmu zen, Poznań 1998 (wyd. 2);

H. Bourgeois, J. P. Schnetzler, Modlitwa i medytacja w chrześcijaństwie i buddyzmie, Kraków 2001;

M. D’Onza Chioda, Buddyzm, Kraków 2002;

Sangharakshita, Wprowadzenie do buddyzmu, Kraków 2002;

107