51 52

Wraz z postępem technologicznym w sektorze energetycznym przeobrażeniom ulegały też zasobniki. Zaczęły pojawiać się urządzenia o mniejszych pojemnościach, przystosowane do standardowych kotłów. Zaczęto stosować nowoczesne materiały izolacyjne. Watę i gips zastąpiły pianki poliuretanowe i polistyrenowe. Także z zewnątrz zasobnik nabrał estetycznego wyglądu. Największa rewolucja dokonała się jednak wewnątrz zbiorników.

Produkowane dzisiaj zbiorniki pokrywane są od wewnątrz specjalną emalią, która w końcowym procesie produkcyjnym jest wypalana. Miejsce głowic parowych zajęły wymienniki rurowe spiralne. Stosuje się kilka ich rodzajów:

•    stalowe, spawane w płaszcz zasobnika przed nałożeniem emalii;

•    miedziane, zamontowane na kołnierzu;

•    wykonane ze stali nierdzewnej, montowane w zasobnikach z tejże stali (spawane, lub zamontowane na kołnierzu).

Coraz częściej pojawiają się na rynku zbiorniki z dwoma lub nawet trzema wymiennikami spiralnymi, zbiorniki kombinowane (dwa w jednym c.o. i cwu), oraz zasobniki wykorzystujące cieplne rozwarstwienie wody (stratyfikacja). Z warstwowego zbiornika woda użytkowa jest odbierana z górnego obszaru, a woda zimna jest doprowadzana dołem. Dzięki zastosowanym elementom formującym strumień konwekcji podgrzanej w^rody (efekt termosyfonu), wodę ciepłą mamy do dyspozycji już po kilku minutach procesu grzewczego.

Standardem jest także anoda ochronna (prądow^ra lub bezprą-dowa, stosowana w celu ochrony przed procesem korozji), termometr tarczow^ry, gniazda czujników temperatury do podłączenia urządzeń sterujących instalacją grzewczą (tzw. tuleje zanurzeniowe). Jako wyposażenie dodatkowe można zamówdć grzałki elektryczne, kołnierze z dodatkowymi wymiennikami, itp.

W instalacjach solarnych spotyka się wszystkie z wymienionych wyżej typów^r zbiorników. Jednak najczęściej stosuje się zbiornik pionowy z dwoma w^ężownicami, zwany także zbiornikiem solarnym - biwalentnym.

2.4.1. Biwalentny zbiornik solarny cwu.

Pionowy, biwalentny zbiornik ciepłej wody użytkowej jest optymalnym akumulatorem dla instalacji solarnej, ponieważ zajmuje małą powierzchnię, ma dobre uwarstwienie temperaturowe oraz może być zasilany z co najmniej dwóch źródeł. Oprócz wymiennika spiralnego, do którego podłącza się system solarny, zbiornik taki ma w górnej części drugi wymiennik, do którego podłączane jest źródło ciepła zapewniające podgrzewanie cwu w okresie słabego nasłonecznienia. Jest to rozwiązanie tańsze niż dwa zbiorniki z jedną wężownicą - oddzielny dla układu solarnego i oddzielny dla kotła.

Dodatkowe otwory technologiczne umożliwiają podłączenie do zbiornika urządzenia i osprzęt towarzyszący, tj. anody ochronne, pompy cyrkulacyjne, dodatkowe wymienniki, termometry, sondy czujników temperatury, grzałki elektryczne, itp.

Wężownicą solarna jest umieszczona w dolnym obszarze zasobnika. Dzięki temu czynnik roboczy obiegu solarnego ogrzewa wodę o najniższej temperaturze. Jest to bardzo ważne dla pracy sterownika systemu solarnego, bowiem elektroniczny układ pomiarowy bada i porównuje temperaturę cieczy w kolektorze i wody w zbiorniku. Pompa obiegu solarnego włączana jest wówczas, gdy występuje różnica temperatury.

Wężownicą górna, podłączona do drugiego źródła ciepła, ogrzewa tylko połowę pojemności wodnej zbiornika. Sonda dodatkowego urządzenia grzewczego (np. kotła c.o.) czuwa nad utrzymaniem zadanej temperatury. W górnej części zbiornika znajduje się woda gotowa do natychmiastowego użycia. Jeżeli promieniowanie słoneczne jest zbyt słabe, aby ogrzać wodę do wymaganej temperatury, wówczas automatyka kotła włącza kocioł i pompę obiegową, wymuszającą przepływ wody grzewczej przez górną wężownicę.

Choć zasadniczo zbiorniki solarne nie różnią się od podobnych urządzeń współpracujących z tradycyjnymi kotłami grzewczymi, zupełnie inaczej dobiera się ich pojemność.

52