61

61

zarysu zewnętrznego kompletnego przedmiotu, to jest przed wykonaniem przekroju poprzedniego.

Taka metoda zapisu pozwala na jednoznaczne zdefiniowanie przekrojów jako rzutów podstawowych. Informacje o zarysie zewnętrznym, zawarte na przekrojach, na ogół wystarczają do odczytania kształtu zewnętrznego przedmiotu. Jednocześnie przekrój nie musi być rozpatrywany jako czynnik decydujący o wyborze rzutu głównego czy o położeniu przedmiotu względem rzutni. Jest właśnie odwrotnie - zasady ustalania położenia przedmiotu względem rzutni (rozdz. 3.2) mogą ułatwić wybór położenia koniecznej płaszczyzny przekroju.

Odnosząc zatem te zasady (rozdz. 3.2) do przekrojów można stwierdzić, że przystępując do wyboru płaszczyzn przekrojów w pierwszej kolejności należy ustalać takie, które pozwolą na odwzorowanie przekrojów w miejscu rzutów podstawowych (zamiast widoków).

W przypadku gdy widok i równoległy do niego przekrój wykluczają możliwość zastąpienia jednego drugim lub gdy zachodzi konieczność wykonania kilku przekrojów z płaszczyzn do siebie równoległych, to naturalnie tylko jeden z tych obrazów może być przyjęty za rzut podstawowy. Wówczas pozostałe należy traktować jako rzuty pomocnicze, które rozmieszcza się na arkuszu zgodnie z zasadą opisaną na rysunku 4.2a.

Przekroje z uwagi na to, że pokazują obraz zależny od przyjętej płaszczyzny obserwacji (płaszczyzny przekroju), muszą być rzutami dodatkowo opisanymi. Samo ich położenie względem innych rzutów rysunku w wielu przypadkach nie pozwala na jednoznaczną interpretację informacji na nich zawartych.

43.2. Oznaczenie płaszczyzny przekroju i oznaczenie przekroju

Ślady płaszczyzny przekroju, która jest zawsze prostopadła do rzutni, rysuje się w rzutach prostokątnych krótkimi odcinkami linii grubej lub bardzo grubej (rys. 4.14c). Oznaczenia te kreśli się tylko w charakterystycznych punktach przebiegu płaszczyzny przekroju względem przedmiotu, takich jak miejsce wejścia płaszczyzny w przedmiot i miejsce jej wyjścia (rys. 4.14a) oraz w miejscach zmiany kierunku przecięcia wewnątrz przedmiotu (rys. 4.17, 4.19, 4.20).

Jeżeli przebieg płaszczyzny przekroju mógłby budzić wątpliwości, należy między tymi charakterystycznymi punktami zaznaczyć ją punktową linią cienką. Z reguły jednak dla płaszczyzn prostych lub złożonych z płaszczyzn prostych taka konieczność występuje niezmiernie rzadko i do jednoznacznego