796

pacjenta. Takie rozwiązanie pozwala uzyskać obraz w ciągu 50 ms. Dzięki temu jest możliwe obrazowanie czynności narządów, zwłaszcza ścian serca. prze-pływu krwi w naczyniach i komorach serca. Krótki czas skanowania zmniejsza jednak nieco zdolność rozdzielczy obrazu.

24.1.2.3. Przestrzenna i gęstościowa zdolność rozdzielcza

Przestrzenna zdolność rozdzielcza (wysokokonirastowa) jest to zdolność ur/yd/eri tomografu KT do zobrazowania dwóch oddzielnych struktur o wysokim kontraście w stosunku do tka. znajdujących się blisko siebie. Do określenia przestrzennej zdolności rozdzielczej stosuje się:

-    fantomy wodne, w których umieszczone są pręty o ró2nej średnicy i różnej odległości od siebie.

-    fantomy wykonane z pleksiglasu. w których nawiercone są otwory o różnej średnicy i zmiennej odległości.

Miarą zdolności wysokokontrastowej jest najmniejsza średnica postrzeganego pręta lub wywierconego otworu.

Gfstościowa zdolnoti rozJuelcza (niskokontrastowa) jest to stosunek najmniejszej z wykrywanych różnic wartości liniowego współczynnika osłabiania, wyrażonej w jednostkach Hounsficlda do średniej tych wartości dla ustalonej dawki promieniowania i rozmiarów obiektu. Charakteryzuje ona zdolność tomografu KT do rozpoznawania struktur o zbliżonych gęstościach. Niskokontrastowa zdolność rozdzielcza jest odwrotnie proporcjonalna do przestrzennej zdolności rozdzielczej. Jednym ze sposobów zwiększenia obu zdolności jest wzrost dawki promieniowania. ale istniejące normy określają graniczną wartość dawki, jaka może być zaab sorbowana przez pacjenta.

Obraz przekroju poprzecznego pacjenta wyświetlany na monitorze komputera nie jest idealnym odwzorowaniem struktur ciała. Wynika to z niespełnienia pewnych założeń przyjętych w rekonstrukcji obrazu, takich jak:

a.    Połiencrgetycznej wiązki promieni X (prawo Lambctla jest słuszne dla wiązki monoencrgctyczncj).

b.    Zjawiska wzrostu średniej energii w wiązce (..utwardzanie” wiązki) przy wzroście głębokości penetracji promieniowania. Powoduje to zmianę wartości liniowego współczynnika osłabiania tkanki, co przyczynia się do powstania niejednorodności obrazu oraz pojawienia się artefaktów (struktur me istniejących w rzeczywistości) w- obrazie.

c.    Statystycznego charakteru zjawisk fizycznych, który jest powodem szumów pomiarowych, które z kolei ograniczają rozróżnialność struktur o małej różnicy współczynnika osłabiania.

d.    Tak zwanego efektu szerokiej wiązki, który jest wynikiem niedoskonałości systemu kolimacji. powodując odstępstwa od wykładniczego charakteru osłabiania promieniowania X.

7%