BUW 1 (257) [1024x768]

J

symptomy. Jest więc oćzyw&tefc- mówi <3hs«lcn — że nic wystąp leczyć depresję—musimy też zapobiegać jej nawrotom. Aktualne podej, fcte służby zdrowia do problemu jest niewłaściwe. Ludzie z nawracają depresją powinni przyjmować- leki stale, bez żadnych przerw, nie tylko dlatego, że nawroty choroby są bolesnym doświadczeniem, nie także /.tego powodu, że ich neurony są niszczone'• Greden ma nadzieję, że w przykzło-ści zrozumiemy organiczne oblicze depresji i to pozwoli tiam wypracowii sposoby odwracania tych zmian. „Może spróbujemy podawać zastrzyk; z neurotropowym czynnikiem wzrostu w niektóre obszary mózgu w celu zapc\vTiicnia żywotności otólonych tkonck7Możliwe, że użyjemy siymy. lacji innego rotoju. nu przykład inagnetycznej lub elckuycznej, aby pobudzić do wzrostuniektóre.pbszarymózgu".

Mam nadzieją! Przyjmowanie tabletek jest kosztowne i nieobojętne <1U zdrowia. Człowiek czuje się upokorzony, bo bez środków farmakologicznych nie potrafi sobie poradzić ze sobą. Trzeba pilnować godzin zażywania lekarstw i mieĆ znpas recept Świadomość, że bez nieustannej interwencji takich śrt^kóyy nie można być takim, jakim się było dotąd, jest niszcząco, chociaż nie wiem dlaczego. Noszę szkła kontaktowe i bez nich jestem prawie ślepy, ale nie wstydzę się ich i nie czuję się upokorzony tym, żc ich potrzebują (chociaż gdybym miał wybór* wybrałbym: sokoli wzrok), Ciągła obecność tabletek przypomina mi o mojej kruchości i niedoskonałości, a ja wolałbym, żeby wszystko było dziewicze, jak chciał Bóg, bo jestem perfekcjonistą.

Pierwsze skutki przyjmowania leków antydepresyjnych odczuwa się już po tygodniu, ale pełne działanie przejawia się. dopiero po sześciu miesiącach, Pó Zolófcie czułem się okropnie. Po kilku tygodniach lekarz zmienił go na Pażil. Nie byłem tym zachwycony, ale nowy lek okazał sięskur, leczny i .miał mniej skutków ubocznych. Dopiero później dowiedziałem się, że ponad 80% pacjentów z depresją dobrze reaguje na leki, ale tylko w 50% przypadków ulgę przynosi pierwszy podany farmaceutyk. .Obłędne koło się kręci, objawy depresji nasilają depresję. Samotność wywołuje depresję, depresja jest przyczyną samotności. Nie jesteś w stanie normalnie funkcjonować i twoje życie pogrąża się w chaosie, dokładnie tak, jak się spodziewałeś. Tracisz zdolność mówienia i ,zanika twój popęd seksualny. nie masz życia uczuciowego ani towarzyskiego — to jest naprawdę deprymujące.

Byłem kompletnie rozbity. Nie umiałbym powiedzieć; co konkretnie wytrącało mnie z równowagi. Nie potrafiłem sobie poradzić z utratą po*

L

Czucia godności, zdolności dośwfailczanla uczuć, oderwania przyjemności. Miałem pecha, bo zaraz po.swoich tmJdzinachtnusiilcm wyruszyć w podróż po kraju, żeby w różnych miastach czytać fragmenty swojej powieki. Zanosiło się na katastrofę, .ile bardzo chciałem dotrzymać unio; wy. Na początek miałem wystąpić w Nowym Jorku. Przygotowania zacząłem od czterogodzinnej kąpiolii Potem przyjaciel, który sam przeszedł depresję, pomógł'mi wziąć zimny prysznic. Musiał odkręcić wodę potem wykonać za mnie czynności tak meczące juk zapinanie guzików i suwa* ków. Pojechałem na spotkanie I przeczytałem tó, co powinienem przeczytać; Czułem slą tak, jakbym miał usta¹ pełne zasypki dla niemowląt, ^® słyszałem l myślałem, it zemdleję, ale dałem sobie radę. Pd spotkaniu inny kolega odwiózł mnie do domu i przez trzy dni nie wychodziłem z łóżka. Nie płakałem; Jeśli przyjmowałem duże dawki Xanixu, potrafiłem zapanować nad wewnętrznym napięciem. Czułem się jednak niezdolny do samodzielnego życia. Budziłem się wcześnie rano z uczuciem paniki i potrzebowałem kilku godzin, żeby opanować strach i wyjść z łóżka. Z trudem znajdowałemw soMe siłę, aby stanąć przed ludźmi, którzy przychodzili na umówione wcześniej spotkania.

Zwykle powrót do życia jest żmudny. Różni ludzie zatrzymują się na różnych jego etapach. Pewna pracownica szpitala psychiatrycznego tak opisałti swoje nieustanne zmagania z depresją; „Ona mnie nigdy nie opi»zćż4,-t^eŚhic fiąićśż^;-żTnią Walczyć. Przyjmuję leki, bo toimi pomaga. Postąnówiłam. że stę nie poddiun. Widzisz, mam synoi który też cierpitęchdrobę. Nić chcę, żeby doszedł do wniosku, że-deprcsja prze-Weila szansę na udane życie. Codziennie rano robię dzieciom śniadanie. Czasem biorę sic później do pracy, czasem musze wrócić do łóżka, ale rand zawsze wstaję. Codziennie przychodzę do gabinetu, ale o różnych porach. Zdarza się, że z powodu złego samopoczucia tracę kilka godzin, alb nigdy całcgo dnia. — Po policzkach mojej rozmówczynipopłynęły Izy.alcmówila dalej; — W zeszłym tygodniu miałam jeden bardzo zły dzień. Znalazłnm w sobie siłę, żeby wstać z łóżka, z wysiłkiem doszłam do kuchni i otworzyłam lodówkę. Okazało się, że wszystko, co chciałam podać ną śniadanie, stoi głęboko na półkach. Nie miałam sity tam sięgnąć. Kiedy przyszły dzieci, stałam ptzed lodówką i patrzyłam na nią bezradnie. Byłam zrozpaczona, bo nie chciałam, żeby dzieci widziały mnie w tym stanie". W trakcie późniejszej rozmowy na temat codziennych zmagań z chorobą, jmwiedziała; „Ktoś taki jak ty lub Kay Jamison ma oparcie w bliskich, ale moi rodzice nie żyją, jestem rozwódką i nie potrafię prosić obcych o pomoc".

63