CCF20091008009

Rozdział I

klasyfikacja gruntów

1. Wprowadzenie

Za grunt budowlany, zgodnie z normą PN-86/B-02480, uznaje się tę część skorupy ziemskiej, która współpracuje lub może współpracować z obiektem budowlanym, stanowi jego element lub służy jako tworzywo do wykonania z niego budowli ziemnych. W myśl tej definicji grunt budowlany jest zawsze skałą w ogólnym pojęciu (z wyjątkiem gruntów antropogenicznych), przy czym skała nie zawsze będzie nazywana gruntem budowlanym, jeśli nie spełnia określonych wyżej warunków. W geologii inżynierskiej, zarówno w języku polskim, jak i angielskim, zamiast określenia grunt budowlany bardzo często używa się skrótowo pojęcia grunt. W literaturze anglojęzycznej pojęciem grunt (soil) określa się tylko grunty bez trwałych wiązań krystalicznych, odpowiadające gruntom nieskalistym wg polskiej normy i wyróżnia równolegle pojęcie skały (rock), odpowiadające gruntom skalistym wg tej normy.

2. Klasyfikacja gruntów według polskich norm

(PN-86/B-02480)

W tabeli 1 przedstawiono klasyfikację gruntów według normy PN-86/B-02480, obowiązującą zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budowlanej z 21 czerwca 1994 r. Klasyfikacja ta jest przestarzała, nie nawiązuje do klasyfikacji gruntów stosowanych w większości krajów na świecie. Brak jest jednak do tej pory innej, stosują ją więc prawie wszyscy zajmujący się badaniami gruntów i w związku z tym jest wykorzystana w literaturze naukowej oraz dokumentacjach, zarówno inżyniersko-geologicznych, jak i geotechnicznych, wykonywanych do tej pory w Polsce. Należy mieć nadzieję, że prace nad nową klasyfikacją w Polsce zostaną ukończone w stosunkowo niedługim czasie. Stosowana obecnie klasyfikacja oparta jest na różnych kryteriach, dobieranych tak, aby na ich podstawie można było wyróżnić grupy gruntów o jednakowych lub zbliżonych cechach z punktu widzenia geologii inżynierskiej. I tak, ze względu na pochodzenie grunty dzieli się na antropogeniczne i naturalne.

21