CCF20091008076

9. Do cylindra (początkowo bez kołnierza) wkłada się taką ilość gruntu, aby utworzył on warstwę około 5-7 cm. Powierzchnię gruntu wyrównuje się, lekko ugniata i ubija w cylindrze ubijakiem, stosując liczbę uderzeń w zależności od przyjętej metody (wg tabeli 36). Do ubijania stosuje się ubijało ręczne bądź mechaniczne.

Tab. 36. War

Metoda	Cylinder	ubijaka	cr	—	Wysokość opuszczania	Jednostkowa zagęszczania, J/cm^3	Wymiar sita do przesiewania gruntu.
1	mały	lekki	3	25	32,0	0,6	6
II	duży	lekki	3	55	32,0	0,6	10
in	mały	ciężki	5	25	48,0	2,7	6
IV	duży	ciężki	5	55	48,0	2,7	10

10.    Po ubiciu gierwszej warstwy wkłada się do cylindra następną porcję gruntu, przy czym przed ^ózenfeirTkażdej kolejnej warstwy gruntu do cylindra powierzchnię uprzednio ubitej_warstwy zdrapuje się ostrzem noża, a włożoną warstwę gruntu wyrównuje_się i lekko ugniata. Liczba układanych warstw jest zależna od stosowanej metody i ustala się ją zgodnie z tabelą 36.

11.    Po. zagęszczeniu drugiej warstwy,w przypadku stosowania metody I i II lub czwartej warstwy w przypadku stosowania metody III i IV na cylindrze umie-szcza się kołnierz.

12.    Dość gruntu wsypywanego przy ubijaniu kolejnych warstw należy dobierać tak, aby po ubiciu ostatniej warstwy ubity grunt wystawał 5-10jun_ powyżej górnej krawędzi cylindra (wewnątrz kołnierza).

13.    Zdejmuje się z cylindra kołnierz i ścina nadmiar gruntu równo z krawędzią cylindra zawsze od środka do krawędzi.

14.    Po starannym oczyszczeniu zewnętrznych ścianek cylindra i jego podstawy waży się cylinder z gruntem (m,,).

15.    Wyjmuje się do. parownicy grunt z cylindra i pobiera z niego próbkę na wilgotność. Próbka powinna być pobierana z różnych, miejsc-(co najmniej z dziesięciu). Masa próbki powinna wynosić co najmniej 50 g dla piasków i pyłów oraz co najmniej 30 g dla pozostałych gruntów drobnoziarnistych.

16.    Oznacza się wilgotność pobranej próbki (p. rozdz. III).

17.    Pozostały w parownicy grunt rozdrabnia się i dodaje do niego taką ilość _v wody,_aby wilgotność jego wzrosła o 1-2%.

18.    Grunt starannie miesza się i powtarza cykljibijanja (pkt. 9-17).

19.    Cykl powtarza się tak długo (za każdym razem zwiększając wilgotność gruntu o 1-2%), aż masa cylindra z gruntem (m_wl) zacznie się zmniejszać.

20.    Uzyskane dane notuje się w dzienniku laboratoryjnym lub na specjalnym formularzu (zał. na końcu).

4. Obliczanie wyników

1.    Wilgotność kolejnych próbek w oblicza się zgodnie z rozdziałem III.

2.    Gęstość objętościową p gruntu po danym cyklu zagęszczania (i odpowiadającej mu wilgotności) oblicza się zgodnie z rozdziałem VI, mając objętość pustego cylindra, jego masę oraz masę cylindra z gruntem po zakończeniu zagęszczania

(m„i)-

myn-m,

p — gęstość objętościowa gruntu (g • cm^-3), m„, — masa cylindra z gruntem (g), m, — masa pustego cylindra (g),

V — objętość cylindra (cm^{1 2 3}).

3. Gęstość objętościową szkieletu gruntowego oblicza się ze wzoru:

100 +w

gdzie:

p_d — gęstość objętościowa szkieletu gruntowego (g • cm^-3), p — gęstość objętościowa gruntu (g • cm^-3), w — wilgotność (%).

4.    Sporządza się wykres zależności p_d od w (ryc. 55). Za wilgotność optymalną w_op[ badanego gruntu przyjmuje się wartość wilgotności wyznaczoną z wykresu, która odpowiada maksymalnej gęstości objętościowej szkieletu gruntowego p_ds.

5.    Wskaźnik zagęszczenia gruntu oblicza się ze wzoru:

oraz

gdzie:

H'op.= (l-X)

(J

165

1

— wskaźnik zagęszczenia,

2

p,i — gęstość objętościowa szkieletu gruntowego (g • cm^-3),

3

p_ds — maksymalna gęstość objętościowa szkieletu gruntowego (g • cm^-3).

6. Jeśli masa odsianych z próbki grubych ziam jest większa niż 5% całkowitej masy szkieletu gruntowego (lecz nie przekracza 50%), maksymalną gęstość objętościową szkieletu grantowego oraz wilgotności optymalnej oblicza się ze wzoru: