CCF201402190055

Granice zapłonu mieszanin palnych, zawierających w swoim składzie gazy obojętne (fC0₂|+[N₂| > 5%), oblicza się następująco:

I. Najpierw oblicza się pomocnicze granice palności w odniesieniu do sumy tylko składników palnych L_g d:

^a\ ⁺ a2 +......⁺ an

^a2

^a\

^Jn{g,d)

^Ln g,d)    ^£2(_g ,d)

2. Następnie dokonuje się korekty ze względu na udział N₂ i C0₂:

1 + -

^Ll<i=^Le4

l — a

100

100 + Lgd

a

(3.7)

1-a

w którym cr C0₂ + N₂

Stężeniowe granice zapłonu zależą od ciśnienia i dla malejących jego wartości zbliżają się na ogół do siebie (rys. 3.5). Zawsze też istnieje ciśnienie, z reguły poniżej ciśnienia atmosferycznego, przy którym obie granice zbiegają się. Punkt ten wyznacza minimalne ciśnienie zapłonu, poniżej którego zapłon danej mieszaniny jest niemożliwy.

Wzrost temperatury rozszerza granice zapłonu, co na przykładzie metanu w mieszaninie z powietrzem pokazano na rysunku 3.6, natomiast rozcieńczenie mieszaniny palnej obojętnymi składnikami, jak C0₂, N₂, pogarsza warunki zapłonu i znacznie obniża górną granicę zapłonu (rys. 3.7).

Rys. 3.5. Wpływ ciśnienia na stężeniowe granice zapłonu gazu ziemnego z powietrzem [7]