chod patalogiczny1

CHÓD PATOLOGICZNY

Patologiczne odchylenia od wyznaczników chodu prawidłowego wynikają najczęściej z m.in. następujących przyczyn:

1)    ból różnego pochodzenia i natężenia (np. choroba zwyrodnieniowa stawów);

2)    zmniejszenie siły mięśniowej (np. dystrofia mm., niedowłady wiotkie);

3)    zaburzenia napięcia mięśniowego (napięcie spastyczne);

4)    ograniczenia ruchów w stawach;

5)    skrócenia rzeczywiste kkd;

6)    zaburzenia koordynacji (zespół móżdżkowy);

7)    zaburzenia równowagi (pochodzenia móżdżkowego lub błędnikowego).

Przyczyny chodu patologicznego:

1)    ból w jednej kd

-    spowodowany najczęściej procesami zapalnymi stawów, zmianami zwyrodnieniowymi stawów mięśni, urazem kd, zapaleniem nerwu;

-    podczas chodu antalgicznego (przeciwbólowego) chory skraca fazę podporu na bolącej kkd przenosząc ciężar ciała jak najszybciej na zdrową kd - utyka;

-    przy zwyrodnieniu stawu biodrowego chory przechyla tułów na stronę tego stawu, co ma na celu przesunięcie środka ciężkości;

-    w przypadku zapalenia n. kulszowego chory chodzi na palcach dotkniętej bólem kd, ustawiając stopę w zgięciu podeszwowym oraz zginając kd w stawach biodrowym i kolanowym - zapobiega rozciąganiu n. kulszowego, przez co zmniejsza się ból w czasie chodu;

2)    zmiany patologiczne w układzie kostno-stawowym

-    asymetria długości kkd powoduje kulenie;

-    skrócenie może być:

-    rzeczywiste - wskutek zaburzenia procesów kostnienie, w stanach po złamaniach kończyny, wskutek porażenia (zaburzenia wzrostu kd porażonej), niedorozwoju wrodzonego kd;

-    pozorne - przykurcz przywiedzeniowy (pozorne skrócenie kd) lub odwiedzeniowy (pozorne wydłużenie kd), przykurcz zgięciowy w stawie biodrowym (pozorne skrócenie kd);

-    przy niewielkim skróceniu (3-5 cm) brak wyraźnych zaburzeń chodu, ponieważ następuje kompensacyjne obniżenie miednicy;

-    przy większym skróceniu (ponad 5 cm) wyrównanie długości kkd następuje przez końskie ustawienie stopy kończyny krótszej i zgięcie kończyny dłuższej w biodrze i kolanie;

-    długość kroku zmniejsza się po stronie skrócenia, ale czas obciążania kd krótszej nie ulega skróceniu (jak ma to miejsce w utykaniu wywołanym bólem);

-    występuje tu wychylenie miednicy w płaszczyźnie czołowej po stronie krótszej kd z przechyleniem barków po stronie przeciwnej;

3)    sztywność stawów

-    przy usztywnieniu jednego stawu brak ruchu jest kompensowany ruchami w sąsiednich stawach;

-    podczas usztywnienia stawu biodrowego w pozycji pośredniej chory przenosi miednicę ku przodowi wokół osi kd zdrowej, a więc skręty miednicy odbywają się w zdrowym stawie biodrowym;

-    usztywnienie stawu kolanowego w wyproście powoduje odwodzenie tej kd w czasie wykroku;

-    większość chorych ułatwia sobie przenoszenie usztywnionej kd do przodu dźwigając miednicę po stronie chorej za pomocą m. czworobocznego lędźwi;

-    sztywność stawu skokowo-goleniowego (pozycja pośrednia) utrudnia propulsję, a brak ruchów w tym stawie kompensowany jest nadmiernym pochyleniem tułowia do przodu w czasie obciążania stopy chorej, ewentualnie ustawieniem kd w rotacji zewn. (propulsja od jej brzegu zewn. do wewn.);

4)    ubytki i niedomoga mięśni

-    zaburzenia funkcji mm. mogą być spowodowane:

-    zbliżaniem się do siebie ich przyczepów lub oddalaniem;

-    porażeniem lub niedowładem wiotkim lub spastycznym;

-    stanem zapalnym mm., stawów (chory odruchowo unika wtedy napinania mm.);

-    urazem mm.;

-    wrodzonym ubytkiem mm.;

-    dystrofią mięśniową;

-    porażenie m. pośladkowego wielkiego -

-    nagłe cofnięcie się tułowia i miednicy na początku fazy podporu, zaraz po dotknięciu piętą podłoża;

-    wysunięcie chorego biodra do przodu;

-    mocne wyprostowanie stawu kolanowego w środkowym okresie fazy podporu;