CIMG0057

Pierwsze regulacje

Oficjalne oświadczenie, które zostało wydane w 1543 roku zawierało pełną instrukcję dotyczącą środków medycznych, które należało wpro-wadzić w czasach zarazy.

Sposoby postępowania przekazano radnym miejskim:

Należy przekazać swoim woźnym, aby umieścili znak krzyża na każdym domu dotkniętym zarazą i kontynuowali tę czynność przez czterdzieści dni [najwyraźniej standardowy okres kwarantanny obowiązujący na kontynencie przyjął się w Anglii]:

Żadna osoba, która może mieszkać sama, a została dotknięta dżumą, nie powinna przez miesiąc po wyzdrowieniu wyjeżdżać poza granice hrabstwa ani spotykać się z innymi, a wszyscy, którzy muszą pracować, powinni przez następne czterdzieści dni [nieczytelne] i powinni ciągłe mieć ze sobą białą laskę długości 60 centyme-trów:

Każda osoba, w której domu pojawiła się zaraza, powinna przenieść całą słomę [nieczytelne] nocą na pola i spalić ją; tak samo należy uczynić z całą zainfekowaną odzieżą w celu uleczenia:

Żaden gospodarz nie powinien wyrzucać chorej osoby z domu na ulicę, dopóki nie zapewni jej mieszkania w innym miejscu:

Każda osoba, która posiada w domu psy innej rasy niż ogar, spaniel czy mastiff, których obecność jest konieczna do obrony, powinna niezwłocznie wywieźć je lub zabić, a ciało wynieść za miasto i tam pochować [nakaz ten wydano, wierząc, że psy przenoszą zakażenie w sierści. W następnych latach wielkich epidemii: 1603, 1625 i 1665 zabito tysiące psów, wiele z nich zostało porzuconych podczas exodusu zamożnych mieszczan].

Ci, którzy hodują ogary, spaniele czy mastiffy, nie powinni opuszczać ich, wyjeżdżając, a jedynie trzymać psy w odosobnieniu: Członkowie komitetu parafialnego powinni zatrudnić osoby utrzy-mujące żebraków z dala od kościoła w święte dni.

Wszystkie ulice, aleje itd. pozostające bez nadzoru powinny być oczyszczone:

Każdy radny powinien przekazać ten nakaz do kościoła w celu odczytania go wiernym.

60-centymetrowe laski noszone przez osoby wyjeżdżające z okolic nawiedzonych przez dżumę, opisane w drugim paragrafie, były używane w XVI wieku w Anglii i Francji. Ambasador wenecki we Francji napisał w 1580 roku, przebywając w okolicach Paryża:

Stan sanitarny w tym mieście, jak słyszałem, jest zadowalający mimo to, że kiedy przekroczyłem bramy miasta, blisko miejsca mojego zamieszkania spotkałem mężczyznę i kobietę trzymających białe laski zarazy w rękach, żebrzących o jałmużnę; ale mógł to być jedynie podstęp z ich strony w celu wyłudzenia pieniędzy.

W XVII wieku podczas dżumy w Londynie i innych miastach utrzymano zwyczaj noszenia białych lasek, będących osobliwym znakiem dla straży miejskiej i plakietką nosicieli zarazy. Biała laska noszona przez mieszkańca zainfekowanego domu została zmieniona na czerwoną w czasie zarazy w 1603 roku.

W czasach panowania Elżbiety 1 wspomniany nakaz oczyszczania został zaostrzony: „sprzątacze’' poza innymi obowiązkami musieli pilnować chodników, zamiatanych raz na tydzień, rzeźni, gnojowni, kominów oraz sprawdzać zabezpieczenia przeciwpożarowe (łatwo dostępne kadzie z wodą stojące przy drzwiach, służące do gaszenia pożaru i oczyszczania ulicy). Podczas zarazy w 1563 roku rada miejska wyznaczyła „dwoje biedaków do spalania i zakopywania słomy, ubrań i pościeli, znalezionych na polach wokół miasta lub na terenie miasta, na których leżała lub umarła zarażona osoba”.

W kwietniu 1552 roku John Shakespeare, rękawicznik, ojciec twórcy sztuk Williama, mieszkaniec Stratford-upon-Avon, a następnie burmistrz miasta, karał grzywną w wysokości dwunastu pensów za nieusuwanie stosów nieczystości pochodzących z gospodarstw domowych oraz śmieci nagromadzonych przed wejściem. Królowa Elżbieta podczas wizyty w Ipswich strofowała nie tylko duchownych za niekonsekwencję w zachowaniu, ale również władze świeckie za brud na ulicach.

Poprawa warunków sanitarnych, choć godna podziwu, nie miała wpływu na rozwój zarazy. Zakażenie nie narodziło się bowiem w odorze cuchnącego powietrza.

Najbardziej rygorystyczne środki w czasach zarazy zostały wprowadzone w 1563 roku w celu zapewnienia bezpieczeństwa królowej Elżbiecie 1:

77