c 4

lokalnego rozszerzenia siateczki śródplazmatyczncj (Tablica 11. A).

Część siateczki śródpłaznutycznej, która ulega rozszerzeniu w wakuolę, l«c gładka albo zawiera nieliczne rybosomy, stąd wniosek, że tonoplast jest aóżmaNnną farmą błon siateczki śródptaimatyczpej. Innym dowodem jest ^yscecowanie w wakaobch różnych komórek taniny, uprzednio stwierdzoną w cysnesaach siateczki śródpŁizssityczzKj gładkiej, które następnie rozszerzają się ¹ daj>r początek uaknafaea taranowym. Dodatkowy dowód homologii tonoptom

?coai! dalszego różnicowania się komórek merystematycznych w parenchy-m&yczzK wzrasta liczba wakuol i ich rozmiary; wakuolc często łączą się ze sobą. Proces ten wydaje się zapoczątkowany w miejscach gdzie wypukłość jednej wiknofi deformuje dragą (Tablica 10. C-E). W wyniku tego procesu w tych komórkach parenehymaŁ>cznycfa jest jedna lub kilka dużych wakuol.

Wakuolc mogą powstawać z pęcherzyków produkowanych przez aparat Golgiego; pęcherzyki te są włączane do wakuoli przez inwagmację tonopłastu (Tablica 10.F). Proces ten nie jest dobrze poznany; przyjmuje aę, że skład chemiczny tych pęcherzyków jest inny niż pęcherzyków uczestniczących w budowie ściany komórkowej. Aparat Golgiego bierze również nrfriai _w tworzeniu wakuol tętniących u pewnych gatunków glonów.

W drożdżach piekarniczych podczas pączkowania, a także w komórkach przyszparkowycb, wakuolc mogą powstawać z dużych wakuol już istniejących drogą rozpada tych ostatnich na mniejsze. Proces ten stanowi dowód f^c‘ tonopłastu i przędziałowośd podczas rozwoju.