6* Gófłłu Kont.td
. w patem broń. weszli, do repertuaru ni,., . Hucułów. < z.-nn‘»y ****£ towarzyskich spotkań i biesind. ^
popularnych. *P‘fw,ny~i;nlch romantycznych nie tylko jako ,|„
(„Sn wvst<|>owalv w u • bv|v symboliczna przestrzeni,, swob,^
r/en. ale również ~ h* * ' ń ksz,nitowała charakter zamieszkuj
i ufności, lego rwiza|U (Hpoetów’, np. * Adam Mickiewicz, .
po M ludu. Wielu rom3" ^c/vński. uważało, że wlanie w górach naro.
liusz Słowacki. S‘ " t r^oC;.mWllK /nvm wyrazem mml być orzeł, której
dziła Się polskość - ‘ /l> ... „snxi szczytów górskich (por. - nut).
mitcczi"' Lech u|r/al •*>“ bviv miejscem, w którym człowiek zbij.
Gorv w rozumieniu mmą*'. przeżywali religijne uniesienia, to wlai-
iaJ L do nieba, tam bohater * jskich wy znań, na przykład w scc
górv były gadkami tAjgZ ^ ^ ^ Ko^,„;)
nie monologu Kordiana na » * najpelniej przez Goszczyńskiego Poza Tatrami (Karpatami!, t (powstałym w roku 1S32, fragment w Dzienniku podroż *>‘a _ w 1853), romantycy opiewali Alpy,
opublikowano w roku 18^’C de WSzwajcarii (pierwodruk wyda-,ak jak uczynił to Słowacki w po Mickiewicz w - Sonetach krym.
nv w roku 1830). oraz gor> Kr • po,scy poeci, zesłani na Kaukaz
skich (opublikowanych tacy jak Leon Janiszewski Władysław
w latach cnertó^ ^ opiewali tamtejsze góry.
Górski Konrad
Ur. 22 kwietnia 1895 roku w Wągrach pod Brzezinami, zm. 7 kwietnia 1990 roku w Toruniu; historyk i teoretyk literatury, edytor. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim i slawistykę w Pradze. W latach 1934-1939 byl profesorem Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, po wojnie Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Był wybitnym badaczem twórczości -* Adama Mickiewicza. Poświęcił mu książki pt. Pogląd na świat młodego Mickiewicza ISIS-1823 (1925) oraz Mickiewicz. Artyzm i język (1978). Zainicjował wydanie wielotomowego Słownika języka Adama Mickiewicza (t. I-XI od 1962-1983) i współredagował to dzieło razem z językoznawcą Stefanem Hrabcem. Byl redaktorem pierwszego krytycznego wydania Dzieł wszystkich poety (od 1969 roku). Wydał ciekawe studium Mickiewicz - Towiański (1986) oraz biografię Adam Mickiewicz (1989).
Grabowski Michał
25 września 1804 roku w Zalotijcwic na Wołyniu, /.m. \9 wneś-Vroku w Warszawie; krytyk literacki, powkkiopisarz, pubłłcy-nia ojyij , rodziny ziemiańskiej. W latach 1818-1819 uczy! się sto- 1>0,C.^a/.yiianów w l lumaniu, gdzie zaprzyjaźnił się z * Sewerynem w szkole ^ ^ Jozefem Bohdanem Zaleskim, a następnie w liceum
Goszczyn* ^ ^alach 1820-1825 i roku 18.10 przebywał w Warszawie, de-w Odessie- ^ ^rytyl^- Przyjaźnił się z * Maurycym Mochnackim. Jako biutowal ia < wstania opuścił Warszawę i osiedlił się we wsi Aleksan przeciwni Yikrainie. Współpracował z „Tygodnikiem Vetersbv drówka na reda^lorem Józefem Emanuelem Przedawskim, i r,aZC„T„!I l<macvm Holowińskim. -> --------"
, Henrykiem Rzewuskim, założył grup,; literacką koteria „« ' t"' ska (1841-1843). Zwolennik ugody z Rosją - napisał memoriał do nego generała-gubematora . przesłał go w roku 1843 do Kijowa. Szlachta potępiła Grabowskiego /.a głoszone w nim poglądy. W roku 1863 w Warszawie z polecenia namiestnika Aleksandra Wielopolskiego został dy rektorem Komisji Oświecenia i Wyznań Religijnych.
W swoich artykułach krytyczno-literackich głosił romantyczną teorię literatury jako „zwierciadła” narodu (identyfikowanego ze szlachtą) i regionu. Był zwolennikiem tradycji narodowej, zwalczał poglądy oświeceniowe i gloryfikował sarmatyzm. Za najważniejszy utwór literatury narodowej uznał napisane w poetyce -> gawędy szlacheckiej -► Pamiątki Soplicy Henryka Rzewuskiego. Uwielbiał powieści historyczne Waltera Scotta (por. -> walterskotyzm). Głosił konieczność zbierania zabytków folkloru szlacheckiego: -> legend herbowych i rodowych, gawęd i -> podań. Zwalczał ówczesną literaturę francuską, którą określał mianem „szalonej” (w szczególności wczesne utwory Honoriusza Balzaka, Wik-tora Hugo, George Sand, Eugeniusza Sue, Aleksandra Dumasa). Krytykował radykalizm utworów -> Seweryna Goszczyńskiego. Z jego wizją stosunków polsko-ukraińskich Grabowski polemizował m.in. w powieści Koliszczyzna i stepy (1838) oraz Pan starosta kaniowski (1856). Swoje utwory powieściowe określał mianem „powieści narodowych .