DSC00089 2

f 44.0 nnwrti dysoQ*c>iua.

F 44. ł iagi^«oc|iqvu,

F 44.2 osłupienie jshjpor) dvvociacvtnc.

F 44 3 (nos i otępienie.

F 44.4 dyioqaQfiiK zaburzenia ruchu,

F 44.5 drgawki dysocjacytiK,

F 44.6 dysocjacyjne znieczulenia i utrata czucia zmysłowego, F 44.7 mieszane zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne}.

F 44.S inne określone zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne), .80 zespół Gansera,

.61 osobowość mnoga.

.82 przejściowe zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne),

F 44.9 zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne) nic określone.

5. Epidemiologia

Ocena rozpowszechnienia zaburzeń dysocjacyjnych jest dość trudna z powodu bob pewnych metodologicznie badań, a również ze względu na stosowanie różnych kryteriów diagnostycznych. Stwierdza się, że chorobowość z powodu zaburzeń dysocpcyjoydi o charakterze somatycznym (konwersyjnym) wynosi od 11/100 000 do 300/100 000 w populacji generalnej. Ocenia się, że na zaburzenia dysocjacyjne ruchowe i czuckMe cierpi 1-5% wszystkich niepsychotycznych pacjentów, a częściej są to kobiety (60-60% chorych). Dane o częstości występowania różnych postaci tych zaburzeń są w baidmae* rokich granicach: 5-33% to niedowłady i porażenia, 4-47% - znieczulenia, 2-25% - bezgłos, 3-50% - ślepota. U 9-50% pacjentów kierowanych do leczenia z powodu napadów padaczkowych występują napady konwersyjne.

Z danych z piśmiennictwa amerykańskiego wynika, że dysocjacyjne zaburzenia damości są rozpoznawane u 5-58,3% pacjentów „psychiatrycznych" leczonych ambulatoryjnie, a osobowość mnogą stwierdza się u 0,5-12% chorych. W dużym badanu, w którym zastosowano kwestionariusz objawów dysocjacyjnych, stwierdzono, że 15% pacjentów hospitalizowanych z powodu różnych zaburzeń psychicznych spełniało kryte* ria zaburzenia dysocjacyjnego, a przynajmniej 4% pacjentów było z osobowością mnogi

W Stanach Zjednoczonych i Kanadzie w ostatnim dziesięcioleciu obserwuwaso znaczny wzrost liczby pacjentów* (w porównaniu ze sporadycznymi przypadkami w fifc rupie czy Japonii), u których rozpoznano osobowość mnogą,. Europejskie badania wyraźnie wskazują na znacznie niższą częstość tych zaburzeń,- np. według badaczy huka-derskich u 8.2% pacjentów .psychiatrycznych⁴* leczonych ambulatoryjnie swada się zaburzenia dysocjacyjne zgodnie z kryteriami DSM-iy w tym tylko u 1,6% 2 tao-bowośdą mnogą.

Amnezje dysocjacyjne i fugi rzadko zdarzają się w czasie pokoju. Stwierdza dętr u mężczyzn częściej niż u kobiet, a u młodszych osób częściej niż u starszych. Wrn-żny wzrost zaburzeń dysocjacyjnych jest obserwowany w sytuacji ostrego stresu w ca* nie wojen, katastrof i klęsk żywiołowych.

Dane epidemiologiczne i badania z zakresu psychiatrii transkuimrowej wsfczzun, rc saburzenia dysocjacyme mogą być uwarunkowane czynnikami kulturowymi.