DSC02064

Urabianie skały wiórem poziomym stosuje się w skałach, które wykazuje mniejsze opory skrawania w płaszczyźnie poziomej, np. pokłady węgla brunatnego. Wówczas spadek wydajności wywołany gorszymi warunkami napełniania się czerpaków bywa wyrównany przez mniejsze opory skrawania, co wpływa na zwiększenie wydajności koparki.

Wysokość urabianego piętra wiórem poziomym koparkami kołowymi zarówno bozwysuwowymi, jak i z wysuwem wysięgnika jest mniejsza od wysokości urabiania wiórem pionowym. Konieczne jest więc, na maksymalnej wysokości ściany, wykonanie górnego cięcia wiórem pionowym.

W koparkach bez wysuwu koła czerpakowego przebieg urabiania skały wiórem poziomym jest następujący: po dokonaniu pierwszej serii zacięć na pełną osiągalną wysokość (0,7 średnicy koła czerpakowego) dalsze zacięcia przebiegają przy stopniowym obniżaniu koła czerpakowego o grubość zdejmowanego wióra. Proces ten przebiega aż do uzyskania przez koła czerpakowe poziomu roboczego koparki. Każdemu obniżeniu koła czerpakowego o grubość wióra towarzyszy wycofanie się koparki do tyłu na odległość zależną od kąta formowanej skarpy.

Urabianie iozorem mieszanym stosuje się wtedy, gdy górne i dolne cięcia wykonuje się wiórem pionowym, a cięcia środkowe wiórem poziomym. Sposób ten umożliwia zmniejszenie zużycia mechanizmów jazdy (przy koparkach bezwysuwowych) oraz wykonanie równego poziomu roboczego.

Przy urabianiu zabierkowym stosowanym powszechnie dla koparek kołowych z uwagi na wykorzystanie zasięgów roboczych koparek w zabierce (bloku) wyróżnia się Icilka odmian urabiania:

—    urabianie pełnym blokiem,

—    urabianie blokiem zwężonym,

—    urabianie blokiem czoło wy m-bocznym.

W urabianiu zabierkowym wspólną cechą pracy koparek jest stosowanie ruchu obrotowego nadwozia razem z wysięgnikiem koła czerpakowego jako podstawowego ruchu posuwowego w procesie urabiania. Ruch wysięgnika w płaszczyźnie pionowej oraz przemieszczenie się koparki wzdłuż frontu roboczego są ruchami pomocniczymi dla zapewnienia koparce frontu pracy.

Po każdorazowym przejściu koparki wzdłuż poziomu roboczego następuje przerwa na przesunięcie bądź trasy przenośnika poziomowego bądź też torów kolejowych. Na końcu poziomu roboczego koparka wykonuje bardziej złożony manewr w celu zapoczątkowania nowej zabierki.

Zasadniczą cechą odmiany urabiania zabierkowego pełnym blokiem jest wykorzystanie pełnego zasięgu poziomowego koparki, ograniczonego długością wysięgnika urabiającego oraz wysięgnika załadowczego^

Przy koparkach bezwysuwowych grubość założonego wióra nie jest stała i maleje ze wzrostem wychylenia wysięgnika od osi marszu koparki. Przy wychyleniu równym 9.0° grubość wióra maleje do zera, dlatego też koparki bezwysuwówe operują mniejszym zakresem kątowym wysięgnika urabiaj ącego.

W miarę obniżania się poziomu dokonanych zabierek symetralna kąta ruchu wysięgnika w płaszczyźnie poziomej przesuwa się na zewnątrz przodku roboczego, by nadać skarpie bocznej pewien określony kąt. podyktowany warunkami geologiczno-statystycznymi górotworu.

Przy koparkach bezwysuwowych skarpa czołowa ma mniejsze nachylenie aniżeli skarpa boczna.

Przy zastosowaniu urabiania pełnym blokiem uzyskuje się najmniej przejść koparki wzdłuż frontu roboczego, a zatem najmniej przestojów koparki podczas przesuwania środków dostawy urobku. Przy odstawie urób-