DSC03050 2

iii* krótkim trzonku i opatrzone skośnym całkowitym pierścieniem. Zarodu i e w kupce dojrzewają równocześnie.

Budowa wewnętrzna tych paproci jest prosta, a walec osiowy pędu ma postać protosteli, która może przekształcać się w syfonostelę, a następnie solenostdłę. Liście mają dużą pojedynczą wiązkę przewodzącą (rys. 1031).

Rys. 1031 — Gletchenioceoe. A — fragment liścia z zarodniami Gleichenia linearis; B,C — za rodnie w różnych położeniach; D — Gleichenia pectinatcr Budowa steli wykazuje przejście od protosteli do syfonosteli; E — gametofity (A—C — z Englera i Prantla, D z Lean i Iviraey Cook. E z Tachtadżjana)

Ga netof it. Plechowaty gametofit przypomina wyglądem gameto-fit paproci z rodzin Osmundaceae i Marattiaceae (rys. 1031, E). Żeberko środkowe jest tu często silnie wykształcone, a boczne części piechy mogą mieć charakter liści. Rodnie powstają po obu stronach żeberka, na jego szczycie. Szyjka rodni jest długa, prosta albo nachylona. Hemnie tworzą się na dolnej stronie bocznych skrzydeł gametofitu, są duże i mogą zawierać kilkaset plemników.

Gametofit współżyje z grzybem.

f>04

WYSTĘPOWANIE I POCHODZENIE

Paprocie z rodziny Gleicheniaceae zamieszkują tropikalną i umiarkowaną strefę Półkuli Południowej. Niektóre gatunki są kserofitami i występują w suchych i słonecznych miejscach.

Rośliny należące' do tej rodziny wykazują wiele cech pierwotnych, do których zaliczyć można: 1) dychotomiczrte rozgałęzienie pędu, 2) proto-steliczną jego budowę, 3) tendencje kupek zarodni, płaskich, kolistych, do tworzenia synangiów, 4) brak zawijki, 5) zarodnie z dużą Idczibą zarodników, 6) plemnie o dużej licżbie plemników i 7) podobieństwo gameto -fitów do gametofitów przedstawicieli rodzin Marattiaceae i Osmundaceae.

Paprocie z rodziny Gleicheniaceae wykazują liczne cechy pierwotne, •wspólne z rodzinami Marattiaceae i Osmundaceae. Obok jednakże wspólnych cech zaznaczają się także duże różnice, brak jest zatem dostatecznych dowodów łączności filogenetycznej tej rodziny z rodzinami wymienionymi wyżej.

Rodzina Schizaeaceae obejmuje 4 rodzaje: Schizaea, Lygodium, Anei-mia i Mohria, liczące razem około 115 gatunków.

Sporofit. Rośliny należące do tej grupy mogą mieć różne rozmiary i formy, mogą one być duże i małe, wzniesione i ścielące się, z pędem dy-chotómicznie rozgałęzionym.

Liście cechuje szczytowy wzrost, który u pewnych gatunków Lygodium trwa dłużej niż rok, a liść w tych przypadkach osiąga długość 30 m i więcej. Blaszka liściowa jest zwykle zróżnicowana na odcinki asymUa-cyjne i zarodniowe. U paproci z rodzaju Mohria sporofUe mają szeroką blaszkę liściową. Zarodnie powstają zwykle pojedynczo na brzegu liścia i w miarę rozwoju mogą przesuwać się na jego powierzchnię. Są one duże, kuliste lub elipsoidalne, siedzące albo osadzone na krótkim, grubym

Rys. 1082 — Schizaea. Sporofit. A — Schizaea elegans. Liść; B — Schizaea bifwĄm Dojrzała zarodnia ze szczytowym pierścieniem

A

B