DSC07803

niższa, a tym samym głębokość karbonatyzacji jest większa. Wynika stąd, że obecność popiołu lotnego przyspiesza proces karbonatyzacji. Występuje jednak także inny efekt, a mianowicie powstanie bardziej zwartej mikrostruktury stwardniałego zaczynu, co powoduje zmniejszenie dyfuzyjności i ograniczenie szybkości karbonatyzacji. Który efekt jest dominujący?

Jednym z ważniejszych czynników jest jakość pielęgnacji. Właściwa pielęgnacja jest niezbędna, aby mogły przebiegać reakcje pucolanowe z wytworzeniem szczelnej struktury. Tak więc właściwie pielęgnowane betony C25/30 wykonane z zastosowaniem cementu z 30% domieszką popiołu lotnego wykazały tylko o około 1% większą głębokość karbonatyzacji w porównaniu z betonami tej samej klasy z cementu CEMI.

Stosowanie granulowanych żużli wielkopiecowych stawia wyższe wymagania właściwej pielęgnacji, gdyż źle pielęgnowany beton ulega bardzo szybko karbonatyzacji. Stwierdzono, że już po rocznej ekspozycji w atmosferze miejskiej głębokość skarbonatyzowanego betonu sięga 20 mm. Zastosowanie w betonie cementu siar-czanoodpomego prowadzi do zwiększenia głębokości karbonatyzacji o około 50% w stosunku do betonu na bazie cementu portlandzkiego. Z tego powodu w przypadku jego stosowania może być wymagana zwiększona grubość otuliny zbrojenia.

13.3.2. Korozja kwasowa

Wszystkie środowiska o odczynie kwasowym wywierają wpływ na stwardniały zaczyn cementowy będący materiałem o charakterze zasadowym, a więc łatwo reagującym z kwasami. Korodujące działanie środowiska zależy od rodzaju i stężenia kwasu. Kwasy nieorganiczne silnie zdysocjowane, jak kwas chlorowodorowy, azo-towy(V), siarkowy(VI), reagują praktycznie ze wszystkimi składnikami cementu, tworząc sole wapnia, glinu i żelaza oraz żel krzemionkowy. Przy wyższym stężeniu powodują one całkowity rozpad betonu. Słabe kwasy nieorganiczne, np. kwas węglowy, reagują tylko z wodorotlenkiem wapnia. Działanie kwasów organicznych na beton jest podobne jak nieorganicznych i polega na reagowaniu z wodorotlenkiem wapnia, a częściowo także ze związkami glinu. Nie wszystkie kwasy działają szkodliwie na beton. Na przykład kwas fluorokrzemowy, fosforowy, szczawiowy lub winowy wywierają dodatni wpływ, a ze względu na tworzenie trudno rozpuszczalnych soli wapnia działają uszczelniająco na beton.

Agresywność kwasowa spowodowana jest wymianą jonów. Może ona wynikać nie tylko z działania wolnych kwasów, lecz również obecności soli kwaśnych, a więc soli silnych kwasów i słabych zasad, np. niektóiych soli amonowych.

Związki te reagują ze składnikami kamienia cementowego, tworząc łatwo rozpuszczalne sole. Proces ten powoduje stopniowe zwiększenie porowatości betonu i obniżenie jego wytrzymałości. Kwasy reagują również z węglanem wapnia, powstającym w wyniku karbonatyzacji betonu. Mogą także rozkładać niektóre kruszywa, zwłaszcza węglanowe.