DSCF5669

JoNSCZNIK

gtilWIASTY

2.1. Pochodzenie

Słonecznik bulwiasty (Helianthus tuberosus L.), zwany też topinamburem, pochodzi z Ameryki Północnej. Jego ojczyzną są tereny rozpościerające się od Nowego Jorku do Missisipi, na południe aż do Georgii i Arkansas. Pierwsze wzmianki o tej roślinie podał Champlain w 1605 r. Do Europy, najwcześniej do Francji, topinambur sprowadzono w 1612 r. Uprawa tej rośliny rozpowszechniła się w Europie szybciej niż ziemniaka. Już w XVII w. szeroko znano i użytkowano topinambur, niebawem jednak zaczął być wypierany przez ziemniaka, zwłaszcza w północnej części Europy. Obecnie na większą skalę uprawia się go na Ukrainie, w Mołdawii, w południowej i środkowej Francji oraz na południu Niemiec.

W Polsce uprawa topinamburu była rozpowszechniona w latach trzydziestych, najbardziej na Śląsku. Obecnie sadzi się go na niedużych powierzchniach leśnych pól uprawnych niemal w całej Polsce. Zmniejszone zainteresowanie topinamburem nie jest uzasadnione. Dzięki dużej użyteczności tej rośliny jej uprawa w Polsce powinna stawać się coraz bardziej popularna.

2.2. Znaczenie gospodarcze

Topinambur jest cenną rośliną paszową i przemysłową, nadającą się do wielostronnego użytkowania. Część nadziemną można wykorzystać na paszę w postaci rozdrobnionej zielonki lub zakisić. Dobrą kiszonkę otrzymuje się także łącząc topinambur z trawami, liśćmi buraczanymi i roślinami motylkowymi. Poza tym sieczka z suchych łodyg jest dobrym podłożem do produkcji grzybów jadalnych, m.in. boczniaka. Według Chabberta i in. (1985) na żyznych glebach, przy dostatku wody,