DSCF5696

M. Kaunowska-Zoun

Rys. 1.4. Struktura korzenia zapasowego buraka cukrowego:

1 - epicotyl („głowa”), 2 - hypokotyl („szyja”), 3 - korzeń właściwy,

4 - część korzenia właściwego, będącego odpadem w cukrowni. Liczba 18 na korzeniu oznacza (w %) zawartość cukru biologicznego, liczba 15,7 - cukru skrystalizowanego (Winner)

Najwięcej cukru gromadzi się w środkowej części korzenia (rys. 1.5). Prawidłowo wykształcone korzenie powinny być klinowate. Na skutek niewłaściwej uprawy roli, wpływu szkodników glebowych i zbyt małej obsady roślin tworzą się korzenie rozwidlone, o małej wartości technologicznej.

Korzeń buraka rozwija się na znaczną głębokość, niekiedy może dochodzić do 200 cm w głąb gleby. W warstwie ornej gleby (do 30 cm) znajduje się korzeń spichrzowy z niewielką powierzchnią łączną korzeni sorbujących, natomiast podstawowa masa tych korzeni rozwija się na głębokość do 100 cm i stanowi odgałęzienia od korzenia głównego w nierozwiniętej, cienkiej jego części (rys. 1.6).