DSCN1842

190 Spójność grupy

Olszcwska-Dyoni/.iuk 1972, Mettxlologic:nr i socjologiczne problemy badań nad społecznościami lokalnymi, „Studia Socjologiczne" nr I.

Sowa K.Z.. 1988. U stęp do socjologicznej teorii zrzeszeń, PWN, Warszawa.

Tarkowski J., 1994, Pojęcie społeczności lokal-nej (w.) tegoż. Socjologia świata polityki, I. IWładza i społeczeństwo w systemie autorytarnym, 1SP PAN, Warszawo.

Tónnics F., 1988. Wspólnota i stowarzyszenie Rozprawa o komunizmie i socjalizmie jako empirycznych formach kultury, PWN, Wur-szawa.

Turowski J., 1994. Socjologia Wielkie struktury' społeczne. TN KUL, Lublin.

Warner W.L., Lunt P.S., 1941. The Social Life of a Modern Community (Yankee City Series 1). Yale Univ. Press, New Haven.

Spójność grupy, siła dążności i motywacji osób do uczestnictwa w działaniach grupy. D. Cartwright fi979] wskazuje na dwa rodzaje czynników wpływających na te dążności: I) czynniki będące pochodną atrakcyjności grupy, 2) czynniki wypływające z atrakcyjności alternatywnego uczestnictwa. Atrakcyjność grupy dla jej uczestników zależy od tego, w jakim stopniu potrzeby i oczekiwania jednostek mogą być realizowane w ramach danej grupy. Wymienia się następujące potencjalnie atrakcyjne właściwości grupy: I) charakter celów grupowych, 2) wysoki prestiż grupy, 3) styl przywództwa umożliwiający współuczestnictwo w podejmowaniu decyzji, 4) wzajemna atrakcyjność osobista uczestników, 5) niewymuszone uczestnictwo, 6) wielkość grupy, 7) charakter działalności, 8) charakter kontaktów wewnątrz grupy, 9) współzawodnictwo z innymi grupami, 10) zgodnie aprobowana hierarchia pozycji w grupie. Wzrost spójności grupy powoduje zwiększenie: I) konformizmu jej uczestników, 2) ich lojalności wobec grupy, 3) ich poczucia bezpieczeństwa. Natomiast wpływ spójności grupy ^na jej sprawność nie jest jednoznaczny. Grupa spójna może działać efektywnie albo nieefektywnie, w zależności od ustalonego przez grupę poziomu norm wykonawczych. Niska spójność przy wysokim poziomie norm wykonawczych wpływa na obniżenie sprawności grupy. W grupach współzawodniczących lub wałczących ze sobą wysoka spójność powoduje możliwość wystąpienia zjawiska zwanego „grupowym myśleniem”. (M.P.)

Zob. grupa społeczna, grupowe myślenie, konformizm.

Literaturo:

Curtwright O., 1979, The Naturę of Group Co-

hesiwness |v| Readings in Organizational

Behayior, R.C. Huscman. A.B. Carrol (cds).

Allyn and Bacon Inc., Boston.

Stagnacja, zob. rozwój społeczny.

Standardy zachowań, zob. wzory i modele.

Status, zob. rola społeczna, warstwa społeczna.

Statyka społeczna, jeden z działów socjologii zajmujący się badaniem struktury i organizacji społeczeństwa (zbiorowości). Podział na statykę i dynamikę społeczną wprowadził do socjologii August Comtc. Zadaniem statyki jest analiza wzajemnych związków i oddziaływań stale występujących między różnymi częściami systemu społecznego. Statyka odnosi się do badania swoistej „anatomii” społeczeństwa. Zajmuje się badaniem porządku społecznego, w tym zwłaszcza kształtowaniem i utrzymywaniem się społecznego konsensu. Głównym przedmiotem zainteresowania jest tu problematyka rodziny, podziału pracy, własności, państwa, języka i religii. Ogólniej wskazuje się. żc statyka w ujęciu A. Comtc*a to swoista teoria instytucji (zob. fJ. Szacki 1983, s. 274]).

Podział na statykę i dynamikę społeczną widoczny jest w dorobku socjologicznym I lerbcrta Spencera z jednej strony znaczące miejsce zajmuje w nim problematyka ewolucji, a więc zagadnienie dotyczące dynamiki, z drugiej, posługiwanie się analogią organicystyczną w opisie funkcjonowania