DSCN1842 (2)

190 Spójność grupy

Olszcwskii-Dyoniziok B„ 1972, Metodologiczne i socjologiczne problemy badań nad spotecz-noiciami lokalnymi. „Studia Socjologiczne” nr I.

Sowa K.Z., 1988. Wstęp do socjologicznej teorii zrzeszeń, PWN, Warszawa.

Tarkowski J., 1994, Pojęcie spolecznolci lokalnej |w:J tegoż. Socjologia Mata polityki, I. I: Władza i społeczeństwo w systemie autorytarnym. ISP PAN. Warszawa TOrmics F.. 1988, Wspólnota i stowarzyszenie Rozprawa o komunizmie i socjalizmie jako empirycznych formach kulimy. PWN. Warszawa

Turowski J . 1994. Socjologia. Wielkie struktury• społeczne. l'N KUL, Lublin.

Warner W.L.. Lunt P S . 1941. The Social Uje of a Modem Comnumity (Yankre City Senes I). Yale Univ. Press, New llavcn.

Spójność grupy, siła dążności i motywacji osób do uczestnictwa w działaniach grupy. D. Cartwright [ 1979] wskazuje na dwa rodzaje czynników wpływających na tc dążności: 1) czynniki będące pochodną atrakcyjności grupy, 2) czynniki wypływające z atrakcyjności alternatywnego uczestnictwa. Atrakcyjność grupy dla jej uczestników zaleZy od tego, w jakim stopniu potrzeby i oczekiwania jednostek mogą być realizowane w ramach danej grupy. Wymienia się następujące potencjalnie atrakcyjne właściwości grupy: 1) charakter celów grupowych, 2) wysoki prestiż grupy, 3) styl przywództwa umożliwiający współuczestnictwo w podejmowaniu decyli, 4) wzajemna atrakcyjność osobista uczestników, 5) niewymuszone uczestnictwo, 6) wielkość grupy. 7) charakter działalności, 8) charakter kontaktów wewnątrz grupy, 9) współzawodnictwo z innymi grupami, 10) zgodnie aprobowana hierarchia pozycji w grupie. Wzrost spójności grupy powoduje zwiększenie: I) konformizmu jej uczestników, 2) ich lojalności wobec grupy, 3) ich poczucia bezpieczeństwa. Natomiast wpływ spójności grupy na jej sprawność nie jest jednoznaczny. Grupa spójna może działać efektywnie albo nieefektywnie, w zależności od ustalonego przez grupę poziomu norm wykonawczych. Niska spójność przy wysokim poziomie norm wykonawczych wpływa na obniżenie sprawności grupy. W grupach współzawodniczących lub walczących ze sobą wysoka spójność powoduje możliwość wystąpienia zjawiska zwanego „grupowym myśleniem". (M.P.)

Zob. grupa społeczna, grupowe myślenie, konformizm.

Literatura:

Cart wright D., 1979, The Naturę of Group Co-hesiecness [w:] Readings in Organizational Beharior, R.C. Huscman. A.I3. Carrol (cds). Allyn and Bacon Inc., Boston.

Stagnacja, zob. rozwój społeczny.

Standardy zachowań, zob. wzory i modele.

Status, zob. rola społeczna, warstwa społeczna.

Statyka społeczna, jeden z działów socjologii zajmujący się badaniem struktury i organizacji społeczeństwa (zbiorowości). Podział na statykę i dynamikę społeczną wprowadził do socjologii August Comtc Zadaniem statyki jest analiza wzajemnych związków i oddziaływań stale występujących między różnymi częściami systemu społecznego. Statyka odnosi się do badania swoistej „anatomii" społeczeństwa. Zajmuje się badaniem porządku społecznego, w tym zwłaszcza kształtowaniem i utrzymywaniem się społecznego konsensu. Głównym przedmiotem zainteresowania jest tu problematyka rodziny, podziału pracy, własności, państwa, języka i religii. Ogólniej wskazuje się, żc statyka w ujęciu A. Comte'a to swoista teoria instytucji (zob. [J. Szacki 1983. *■ 274]).

Podział na statykę i dynamikę społeczną widoczny jest w dorobku socjologicznym I lerberta Spencera - z jednej strony znaczące miejsce zajmuje w nim problematyka ewolucji, a więc zagadnienie dotyczące dynamiki, z drugiej, posługiwanie się analogią organicy styczną w opisie funkcjonowania