DSCN3831

V 's/

V 's/

Rys. 14. Prędkości występująca na śmigle V— prędkość postępowa równa prędkości samolotu, U_u U2—prędkości obwodowe zalotne, przy Stałych prędkościach, od odległości od osi obrotu Śmigla. W,, W₂—rzeczywiste prędkości ruchu łopaty Względem powietrza równe sumie geometrycznej prędkości obwodowej i prędkości postępowej

konstrukcji (płatowcai^mka)^aler6wnież określonego ciężaru użytecznego} Silnik jest więc tym źródłem energii, która umożliwia wykonywanie lotu.W samolotach^ śmigłowych silnik współpracuje ze śmigłem, Toteż często stosuje się w określeniach napędu samolotu pojęcie .zespół śmigło-silnjk".

/ Podczas obrotu śmigła wokół osi piasty na łopatach śmigła powstają siły aerodynamiczne (rys. 13), kt^ych wypadkowa może być zrzutowana wzdłuż osi piasty. jSiła ta jest nazywana siłą ciągu albo ciągiem śmigła: Wartość jej siły zależy od prędkości łopaty względem powietrza, jej powierzchni oraz od kąta, pod jakim" łopata jest ustawiona w stosunku do kierunku ruchu? Prędkość ruchiTdowolnego^ przekroju łopaty względem powietrza jest geometryczną sumą prędkości obwodowej śmigła i prędkości postępowej samolotu (rys. 14).

Można sobie wyobrazić, że dowolny przekrój łopaty porusza się. po linii śrubowej.

Przesunięcie przekroju łopaty, przypadające na jeden obrót, nosi nazwę skoku

śmigła (rys. 15). Aby cała łopata miała jednakowy skok, poszczególne przekroje łopaty są ustawione pod różnymi kątami. Znane są tzw. śmigła o stałym skoku, w

których poszczególne przekroje łopaty są

Rys. 13. Uproszczony układ sił, działających na Śmigło T,—Sia ciągu powstająca na łopacie, T_x — siła oporów aerodynamicznych ŚT,    T—sHy wypadkowe działające na śmigo

ZZzrPOLf J JAFH-DO'/JE

których przekroje wzdłuż długości łopaty są ustawione w taki sposób, że przedłużenia cięciw nie przecinają się w jednym punkcie (rys. 16b).

Różnica w ustawieniu przekrojów łopaty śmigła o stałymi zmiennym skoku wynika stąd, że ze względów aerodynamicznych I wytrzymałościowych zmieniają się. parametry geometryczne przekroju łopaty wzdłuż jej długości. Zmienia się również charakter opływu przekrojów łopaty w miarę oddalania się od piasty śmigła. W rezultacie, pomimo ie przedłużenia cięciw poszczególnych przekrojów nie spotykają się w jednym punkcie, skoki rzeczywiste wszystkich przekrojów są bardziej

jednakowe niż w przypadku geometrii śmigła o stałym skoku.

Rys. 15. Schemat skoku śmigła H — skok teoretyczny, H_n—skok rzeczywisty, p—kąt nastawienia łopaty, a—kąt natarcia łopaty Śmigla, u—prędkość obwodowa, V— prędkość lotu samolotu, w—prędkość wypadkowa,

ś—poślizg śmigła, T—ciąg śmigła

U

Teoretyczny skok śmigła H (rys. 15) jest teoretyczną wielkością odpowiadającą nominalnemu kątowi nastawienia łopaty śmigła. Kąt nastawienia łopaty śmigła (rys.

15) jest to kąt między cięciwą profilu (przekroju) łopaty a płaszczyzną obrotu.

Nominalny kąt nastawienia łopaty jest to kąt nastawienia przekroju leżącego w odległości 75% długości łopaty, mierząc od osi piasty śmigła.

Kąt natarcia łopaty śmigła a (rys. 15) jest to kąt między cięciwą łopaty a kierunkiem napływu powietrza,

ustawione w taki sposób, że przedłużenia cięciw poszczególnych przekrojów przecinają się w jednym punkcie (rys. 16a), oraz tzw. śmigła o skoku zmiennym,

Strona 26

Strona 27