Eklezjastes5

Eku;/.jani|

205

Q

210

'l

215

Jeść, pić, otarszy spracowane czoło,

A z tym się śmiele duszy popisować,

Nad czym tak ciężko było popracować,

1 tego zażyć z ukontentowaniem?

To jest dar Boskiej ręki, moim zdaniem.

Kto tyio połknie i tyło posiędzie Bogactw, i kto li tak opływać będzie Jak ja w rozkoszach? Bóg dał człowiekowi Mądrość z radością i żal grzesznikowi,

I same tylko łakome staranie,

Aby miał zbiory, a kto inszy na nie Prędko nastąpił, komu raz przejrzane Bóg przyobiecał, choć niespodziewane.¹ Lecz i w tym próżna marność, co przychodzi Z kłopotem i co z frasunkiem się rodzi.

Cu

't-v

ROZDZIAŁ III

c

( tn

^ J $ Us-l

jOmnia tempus habentjeT suis spatiis volvuntur universct

/ Jest czas wszytkiego, wszytko czas obraca, Czas swój każdą rzecz na przemiany wraca.

Jest czas, kiedy się nędzny człowiek rodzi,

220 Jest i czas, kiedy z kolebki w grób wchodzi.

Czas jest szczepienia, jest, co drzewo sadzi,

Jest inszy, co zaś wyrywać je radzi.

Jest czas żelaza własny na zabicie,

Jest i co leczy, i co wraca życie.

225 Jest czas, kiedy się rado wszystko psuje,

Czas jest, kiedy się najlepiej buduje.

Jest czas do płaczu, czas jest i do śmiania,

Czas na frasunek i czas tańcowania.

Jest czas zbierania kamieni po ziemi,

230 Czas rozrucania i ciskania niemi.

Czas obłapiania, czas i zaniechania,

Jest czas zgubienia i czas zdobywania,

Czas pilnowania i czas porzucenia,

Czas jest zszywania i czas rozerznienia.

235 Czas milczeć każe i czas do wymowy Pobudza język łagodnymi słowy.

Jest czas, co serca do zgody prowadzi,

Czas jest, co się weń gniewać nie zawadzi,

Czas, co chce wojny, i czas, co bez boju 240 Wiedzie spokojne myśli do pokoju.

Cóż stąd ma człowiek, co by pracyjego Przyniosło korzyść z czasu tak różnego?

Widziałem tylko próżne utrapienie Synów człowieczych, a czasu trawienie.

245 Wszystko Bóg dobrze wedle czasu sprawił,

A świat daremnym swarom ich zostawił,

Aby nikt nie znał końca ni porządku Rzeczy, które Bóg sporządził z początku.

Doznałem, że ten wiedzie dni szczęśliwie,

250 Który wesoło żyje i cnotliwie.

Bo każdy, co je i wesoło pije A z pracy swojej dobrego zażyje,

Ten szczęśliwością żyjących przechodzi;

To dar, mym zdaniem, co z nieba pochodzi.

255 To wiem, że wszystkie dzieła Boskiej ręki Nigdy nie giną i trwają na wieki,

I więcej człowiek przydać im nie może Ani ich ludzka ręka nie przemoże,

Ani im ujmie, co niebieska dała;

260 A to Bóg sprawił, aby się Go bała

Wszelka część świata. To zaś, co stworzone Bóg dał, to będzie trwało niewzruszone,

A to, co ma być, już było przed nami 1 Bóg przywraca, co przeszło z wiekami.

265    Widziałem, że gdzie sądy świątobliwe

Miały mieć miejsce, tam niesprawiedliwe Zdania przemogły i niezbożne rady Miasto słuszności chwyciły się zdrady.

I rzekłem w sercu: „Tak sprawiedliwego 270 Sądzić Bóg będzie, jak i niezbożnego;

Wtenczas na placu wszystko jawno będzie,

Kiedy na straszne sądy Bóg zasiędzie”.

Rzekłem w mym sercu, jako Bóg próbuje c^a) ~ i o Ludzi i jako równych pokazuje 275 Niemym zwierzętom, kiedy śmierć zawzięta Jednako bierze ludzi i bydlęta.

Jeden obojga cel: oboje muszą Wydartą żywot pieczętować duszą.

Człowiek umiera i te też zdychają,

280 Oba z jednego dech powietrza mają,

Równym tchem żyją od swego poczęcia;

Nic więcej nie ma człowiek od bydlęcia.

Wszelkiej marności stworzenie podlega I do jednego wszystko kresu zbiega.

285 Wszystko z mizernej ziemie ulepione Ziemi się wraca w ziemię obrócone.