ela
4

<z>?

fs fi	tok obliczeń wmmmk
( , \	Po naniesieniu danych technoiogicz-
—— Sa i + Za i I	nych na wykres należy wrysować
U. J	przebieg Yirai nwrasvł«K'ł Dla
	wspótprądu znamy współrzędne
2’	przekroju (1) i wiemy, że linia

przechodzi przez ten punkt. Nie znamy tangensa kąta nachylenia prostej. Doprowadzamy do sytuacji przecięcia

się linii osoeracyjnę.l    iinln

■tśgjjajftyygjgi w przekroju (2’). Pozwala nam to znaleźć wartość:

tga,

tga_r=ztga„_iin

— Z.-Z*, > o lub

przykład -dla wspólpradu

S*a-S_a >«

W położeniu minimalnym sjjgjuaggtinwa jest równa 0 w przekroju (2’). W położeniu rzeczywistym (2) w każdym przekroju jest dodatnia, a im większa wartość tg nachylenia prastN . operatyjpŃ tym większa jej

W,

k

- i- H

2. MO od

-W-

i c

CLć io(Y\iXru^ rrv\x O ^

Ruch masy c.d.    tok obliczeń    sjiasy

Równanie biihmsM niasnMan jest układem dwóch równań. Jeśli posłużymy się w nim danymi tecnnciogicznyiit! ■wywiisnnila rmsy to można rozwiązać w całości jedno z równań bilansu masy (np. lewą jego stronę). Po prawej stronie pozostaną i tak co najmniej 2 niewiadome np.: 0₂ oraz S_Aj na wylocie fazy 2 (czyli r-nie i niewiadome!). Należy więc założyć jedną z tych niewiadomych jako zmienną niezależną.

| PYTANIE - W jakim zakresie wartości mogą się zmieniać parametry równania bSiansuj rnasweaa (przepływy, stężenia) aby bilans miat sens nie tylko matematyczny ale \ \ przede wszystkim fizyczny?

| BJ/rż magy obowiązuje ZAWSZE! tzn. nie tylko w skrajnych punktach wymiennika (1) i (2). I Ś Obowiązuje między wlotem (i) a dowolnym'przekrojem wymiennika (x):

A stąd po przekształceniu: 02

'\ l C

0~.

Za = — Sa -0,

-5.1

jd V <Y

V - f t

h - r-nie linii ruchowej dla przeciwpradu

^/(1 I - indeks * opuszczono uzmienniając Z_A i S_A

myc t

A\

A¹* k. C i    v ^

w 7

fH/\

©

Ruch masy c.d.

A =-

TOK OBLICZEŃ WYMIENNIKA WMMSY

Ruch masy c.d.

niA

f

O

k, Ayr.

Zaprojektować wd»ik masy to również zooptymalizować (zminimalizo maksymalizować mianownik prawej strony równania.

i Przypadki zanikania mnm WiSkanki masy w jednej fazie:

c

Jednym z dwóch sposobów wpływania na szybkość teowteras-hnisi aresssis fiinz^rjjtania msstr jest stworzenie takich warunków prowadzenia procesu aby zanikt jeden z Qmrmi Witania mmv W odróżnieniu od ruchu ciepła takie przypadki, w których aoś? wnikacie jednej z faz zanika, występują często. Jeśli np.: 1

1

A

-->0

Za=-®1-Sa+I ⁽PP-Sa_x+Za 0 0,

Oua. IO A £

dla r-nie linii ruchowej wspótprądu

As

a szybkość hrasnikania masy dąży do szybkości -wnikania w fazie

N A =P2 l Sa=~$a)

%>r    ^Jjydwrót.

	„j___	-A-		i
l " ' \ J	(h/\		T^6o.	X;- v:

fYUjCA

Tl _ A

Ruch masy c.d.

TOK OBLICZENI

•    • Zaprojektować wyrfiłBftnik mas» to również zoootvmalizov/ać

(zminimalizować) .B8.ąjs?g^fenis oranlkania masy. Należy

k_AAx_A k_AzAZ_A k_AsAS_A maksymalizować mianownik prawej strony równania.

‘ I Maksymalizacja gfer    1

Na przedstawionych poprzednie wykresach widać zmienność siły naos-dowN pr^rtikania masy na drodze przez wymiennik. Należy więc:

2. maksymalizować średnią "siła ^nagsdtMa przerdkarłla masy^^przez ‘ zwiększanie tg nachylenia linii pasracyjnal

Ad. 1. Należy określić wartość^!zlZ_4m. Do rozwiązania tego zagadnienia należy użyć rmńslu th/namikiwnisnnika masy w fórrrae różniczkowej: bilans mass wy dk jednej z faz np.    d/n_A=0_ldZ_A

sy/aksśś oraenikania masy

Wyznaczamy ssy/isrzchnie smniitank? masy:

d/?;z = k_A: d A

dtiij

~d A =

k_Ar AZ a

fi

j W obu przypadkach jest to równanie prostej operacyjn-si traafoswajl yy-tmannika ,Z _A = ±a S_A ± b i wiążącej ze sobą pary stężeń rzeczywistych w obu fazach i występujących obok siebie w dowolnym przekroju wymiennika. Przeniesienie jej przebiegu na j wykres i porównanie z przebiegiem linii rśwfth-watili pozwala 'wyznaczyć następujące wielkości:

Po naniesieniu danych technologicznych na wykres należy wrysować przebieg jlnjj Dla przeciwpradu znamy współrzędne przekroju (2) i wiemy, że linia przechodzi przez ten punkt. Nie znamy tangensa kąta nachylenia prostej. Doprowadzamy do sytuacji przecięcia się limiu amerasylieeS ahnfa rówjwłwaga przekroju (1’). Pozwala nam to znaleźć wartość:    / ^2 ^

- przykład dla przeciwpradu

[Ojp TEń 0'l:iZX±

bbui.k

i\u V

ov.v

ku_Ką.

,    o,;. ,    .

^{v ;} YLLiUki t Qj .j.

I«^v-*-^cV

ląct

v-

,, L fc-ł

iThU ''

wv /y

*A

iV'0 :v. Aj_    : «v.

•(¥^h

Kuch masv c.o.

. sp:4j

TOK OBLICZEŃ WMiEHHiKAMSY

Położenie przekroju (T) jest hipotetyczne (nie istnieje!) - należy odsunąć jhafe S$SH£21M^0C* -iiJalji    poprzez wzrost wartości tangensa nachylenia.

Przeprowadzamy jjalis •Ditjjgragytea rzeczywista o tga_r = - lga_mitl z > 1). Otrzymujemy rzeczywiste położenie przekroju 1 i znajdujemy rzeczywiste stężenie S_A,.

| PYTANiE - Dlaczego należy odsunąć Mę Spsr j wartości tangensa nachylenia linii <

ąj poprzez wzrost

k

A

V

y

A-

przykład dla przeciwpradu c.d.

mu' c A

Ponieważ w każdym przekroju wymiennika od wlotu do wylotu musi istnieć ?j}ą maBedtrwa rtacha farzeKikasna? masy

— Z_A-Z_A lub

S*a_TSa

W położeniu minimalnym s|Są napędowa jest rówma 0 w przekroju (!’).

W położeniu rzeczywistym (1) w każdym przekroju jest dodatnia, a im większa wartość tg nachylenia -prostej,.spenreyjmsi

y^-Yh* _7^-7M,

mv\k'C| >mtv Xa/,^Aż7