Emulsje2

co prowadzi do zmniejszenia stopnia rozdrobnienia i uzyskania ³ dobrej zawiesiny w emulsji po rozcieńczeniu wodą (recepta 5).

Składniki rozpuszczalne w oleju mogą być w niektórych przy padkach rozpuszczone w oleju przed sporządzaniem emulsji pier- '§ wotnej.

Inną metodą przygotowania emulsji o/w, zwłaszcza z użyciem mieszadła szybkoobrotowego, jest rozpuszczenie emulgatora w wodzie, a następnie dodawanie, przy jednoczesnym energicznym mieszaniu, porcjami, fazę olejową. Emulsja z metylocelulozą (recepta 2).

Spośród olejów roślinnych olej z oliwek ma największą ilość wolnych kwasów tłuszczowych potrzebnych do powstania emulgatora.

W przypadku użycia innego oleju roślinnego poleca się dodatek kwasu olejowego (1-1,5 g na 30,0 g oleju).

I ■

u ;

Konserwowanie i przechowywanie

■ ^:

Emulsje z gumą arabską powinny być konserwowane, gdyż gumo jest szczególnie wrażliwa na wzrost pleśni. Ze względu na pH gumy równe 4,5-5,0 poleca się 0,2% kwas benzoesowy, benzoesan sodu lub kwas sorbowy. Można także stosować mieszaninę Nipagińy M 0,2% z Nipaginą P 0,02%. Czwartorzędowe sole amoniowe nie powinny być stosowane, ponieważ następuje ich inaktywacja przez wiązanie z gumą akacjową.

Emulsje do użytku wewnętrznego powinny być przechowywane w lodówce, a do użytku zewnętrznego w temperaturze pokojowej. Data ważności preparatu wynikać powinna z chemicznej trwałości użytych składników. W przypadku emulsji do użytku zewnętrznego maksymalny czas przechowywania wynosi 1 miesiąc,

pod warunkiem dodania środków konserwujących.

'......

Emulgator powstaje podczas mieszania faz olejowej i wodnej. W oleju znajdują się wolne wyższe kwasy tłuszczowe, a w fazie wodnej kationy pochodzące np. z wodorotlenku wapnia, amonu lub potasu. Kationem organicznym może być trietanoloamipa. W wyniku emulgowania powstaje sól wyższego kwasu tłuszczowego, czyli mydło.

Zależnie od wartościowości kationu otrzymane emulsje są albo typu w/o, gdy kation jest wielowartościowy, lub o/w - w obecności kationu jednowartościowego.

! J:t\ Emulsje z emulgatorem powstającym podczas sporządzania

■

; ■

1

tli

W-

SSI! Metody sporządzania

Emulsje można wykonać bezpośrednio w butelce: odważyć olej z dodatkiem kwasu olejowego i wodę wapienną do butelki i energicznie wytrząsać do utworzenia się emulsji (recepty 7—9).

Metoda sporządzania w moździerzu jest szczególnie polecana, gdy recepta zawiera stałe nierozpuszczalne składniki, np. tlenek cynku. Składniki stałe należy umieścić w moździerzu, dodawać porcjami olej z dodatkiem kwasu olejowego i rozcierać do uzyskania gładkiej zawiesiny olejowej. Następnie dodawać porcjami wodę wapienną, energicznie ucierając do uzyskania emulsji (receptą 10).

Niezgodności w emulsjach stabilizowanych mydłami wynikają z dodatku składników o charakterze kwasów. Następuje wówczas rozkład aktywnej powierzchniowo soli, jaką jest mydło, i powstanie formy niezdysocjowanego kwasu rozpuszczalnego w oleju. Wynikiem tego jest zlikwidowanie filmu wokół kropelek fazy rozproszonej, koniecznego do stabilizacji emulsji. Przykładami składników o charakterze kwaśnym są: fenol, rezorcynol, mentol, kwas salicylowy, kwas mlekowy, kwas octowy, płyn Burowa.

Emulsje zawierające wodę wapienną nie wymagają konserwowania. Wysokie pH wody wapiennej chroni przed rozwojem bakterii i grzybów. Ponadto emulsje te są przeznaczone do użytku zewnętrznego i zawierają często składniki o działaniu antyseptycz-nym. Jeżeli jednak środek konserwujący jest wskazany, to mogą nim być etanol lub Nipagińy. Kwas benzoesowy lub benzoesan sodu są nieaktywne ze względu na odczyn alkaliczny tych emulsji.

Emulsje z niejonowymi emulgatorami

( Powszechnie używanymi emulgatorami w emulsjach płynnych są kompozycje Polisorbatów (Tween) z estrami sorbitanu (Span).

Do sporządzenia płynnych emulsji należy użyć 2-5% mieszaniny emulgatorów. Oznacza to, że na 100 g emulsji trzeba wziąć

^:

194