farma4

4

Powyższe dwa sposoby zapisu odnoszą się praktycznie wyłącznie (w zakresie leków recepturowych) do takich postaci leku, których każdorazowa dawka występuje oddzielnie (czyli tzw. jednostki dawkowania); czopki i proszki dzielone zapisuje się najczęściej metodą mnożenia, podczas gdy pigułki metodą dzielenia. W przypadku innych postaci leków recepturowych całość leku wydawana jest w pojedynczym opakowaniu typu słoik, butelka, torebka czy tuba, tak więc metody dzielenia i mnożenia ze zrozumiałych względów nie mają zastosowania dla zapisu tego typu postaci leku.

♦> w przypadku leków do stosowania ogólnego (per os) dawkowanie takich postaci leku odbywa się za pomocą miarek lub tzw. miar domowych tj. łyżka stołowa, kieliszek do wina itp.

♦> w przypadku zaś leków do stosowania zewnętrznego (np. maści, kremy) dawkowanie wyraża się używając sformułowań typu: niewielką ilość maści nanieść na zmienione miejsce lub: pasek maści o długości ok. 1 cm zakładać do worka spojówkowego. b) leki eotowe

W przypadku leków gotowych w subscriptio podajemy nawę łacińską postaci (pod nazwą leku) w jakiej ma być wydany lek; zalecane jest w tym zakresie używanie skrótów, np. ung., cr., amp., supp., drag., glob. vag., gutt. opht., tabl., susp. Następnie należy podać ilość zapisanego leku, którą można wyrazić dwoma sposobami:

•    poprzez podanie liczby opakowań oryginalnych (fabrycznych) używając cyfr arabskich i stosując skrót Lag. orig. (lagena originalis) znaczący „opakowanie” (aprobowane jest także używanie skrótu Op.)\ nie podaje się skrótu No („w liczbie”) po Lag. orig. I Op.

•    poprzez podanie liczby jednostek dawkowania leku (tj. liczby tabletek, czopków, ampułek itp.) zapisywanego leku stosując zwrot: Dentur tales doses No ... (D. t. d. No

(zasady określające kiedy należy stosować zapis typu d. t. d lub lag. orig. patrz dalej)

Pojęcie jednostka dawkowania dotyczy takiej postaci leku, na którą składają się iednorazowe/indywidualne dawki leku, np. tabletka, czopek, proszek dzielony, drażetka, pigułka i in.); tak więc mówiąc o jednostkach dawkowania mamy na myśli indywidualne dawki leku, które są „fizycznie” wyodrębnione od siebie.

6. Sisnatura ~ zawiera wskazówki dotyczące sposobu stosowania/dawkowania leku, które -jako że są przeznaczone dla nie tylko dla farmaceuty, ale przede wszystkim dla właściciela chorego zwierzęcia - pisze się w języku polskim. Z informacji zawartych w sygnaturze niejednokrotnie korzysta farmaceuta obliczając ilość zapisanego leku, jeżeli nie została ona podana na recepcie —* można ją obliczyć na podstawie sposobu dawkowania, który zawarł lekarz w sygnaturze.

Trzeba jednak pamiętać, że informacja zawarta w sygnaturze jest skierowana przede wszystkim do kupującego lek, tak więc farmaceuta przepisuje ją na naklejkę (etykietkę) umieszczoną na opakowaniu leku recepturowego, bądź na opakowanie leku gotowego. Sygnatura w receptach na lek recepturowy zaczyna się od liter D.S. (skróty od słów: ,J)a”, czyli wydaj i „Signa”, czyli oznacz), np.: D.S. co 12 godzin przyjmować jeden proszek przez 5 dni. W przypadku zapisywania leków gotowych zwykle nie używa się skrótu D.S., ale tylko literę S.

1. Nomen medici, czyli osobisty podpis i stempel wystawiającego receptę 8. Da tum, tj. miejsce i datę wystawienia recepty

T. M.