foldery5

choroby

drzew

leśnych

Komitet Redakcyjny

Andrzej Grzywacz — Warszawa, Stefan Kowalski — Kraków, Kazimierz Rykowski — Warszawa, Ryszard Siwecki (Przewodniczący) — Kórnik

HUBA KORZENI

KAROL MANKA

Jest to dziś jedna z najważniejszych chorób drzew leśnych. Atakuje korzenie i odziomkowe części pnia. Jest znana w całej Europie, Ameryce Północnej i Azji. Występuje głównie na drzewach iglastych — w Polsce szczególnie na sośnie zwyczajnej i świerku pospolitym, potem na jodle, modrzewiu, sośnie wejmutce i wielu innych, rzadziej na liściastych. Porażeniu ulegają drzewa w wieku od około 3 lat do najstarszych, najczęściej jednak i najsilniej w drzewostanach od drugiej połowy pierwszej do końca drugiej klasy wieku, a stopniowo coraz rzadziej w starszych drzewostanach. Stosunkowo najszybciej ulegają chorobie drzewa młode (szczególnie sosny), do około 15 roku życia, podczas gdy u starszych drzew (szczególnie świerka) może ona powodować długoletni rozkład drewna korzeni i dolnych części pnia.

Pierwsze znaczące badania huby korzeni datują się od roku 1874; od tego czasu tematyka ta weszła na stałe do czołowej leśnej literatury fitopatologicznej świata i stała się przedmiotem ciągle wzrastającej działalności badawczej. Odbiciem tego żywego zainteresowania zagadnieniem huby korzeni są m.in. liczne już międzynarodowe konferencje poświęcone tej problematyce, które odbyły się po II wojnie światowej w różnych krajach świata, w 1981 r. także w Polsce.