Image0037

miejsce na początku roku osiemdziesiątego siódmego^{1 2} [587 AH-po 29 I 1191]. Wcześniej doradzano Saladynowi, by posłał tym, którzy byli w Akce, duże wsparcie. Nakazał dostarczyć dużo broni i zapasów oraz rozkazał im utrzymanie pozycji. Przygotowywali się więc i ćwiczyli [34]. Mimo to podupadli na duchu. Zawładnęło nimi niezadowolenie i zniechęcenie doprowadzające do bezradności i niepowodzenia, co nie służyło sprawie.

Zayn ad-DTn Yusuf Ibn Zayn ad-DTn ‘AU³ władca Erbilu zjawił się u Sala-dyna ze swoimi oddziałami. Jednak osiemnastego dnia miesiąca ramad&n [587 AH-9 X 1190] zachorował i zmarł. Wspomniał sekretarz Al-‘Imad^{4 5} w swojej książce „Al-Barq aS-Śamf’^ł3°: „Przyszliśmy do MuzafTar ad-DTna⁶ złożyć mu kondolencje z powodu śmierci brata. Smuciliśmy się tym, że nie miał on brata poza nim, ani syna, który by zajął jego miejsce. On jednak był pochłonięty rozpaczaniem i żałobą. Podchodził zatem obojętnie do tego, co go otaczało. Siedział samotnie w namiocie zmarłego brata. Wcześniej pochwycił grupę swoich książąt i aresztował ich, czym wyprzedził ich zamiary. Pośród tych, których pominął był BuldagT⁷, władca twierdzy yuftidkan⁸. Posłał do Saladyna żądając od niego Erbilu w zamian za Harrźłn i Ar-Raha⁹. Zatem Saladyn przydzielił mu Erbil i dodał do nich Śahrizur¹⁰ oraz jego prowincje, Darband¹¹, Qar3bla¹² i Bani

Qifgaq¹³. Kiedy zmarł Zayn ad-DTn, ci, którzy byli w Erbilu korespondowali z MugShidem ad-DTn Qaymazem¹⁴ [35] z miłości do niego i okazywanej wobec nich dobroci. Wezwali go do siebie, aby uczynić go swoim władcą. Nie miał odwagi, by to uczynić ani on, ani jego towarzysz ‘Izz ad-DTn Mas‘ud Ibn Mawdud ‘A1T ze strachu przed Saladynem. Najważniejszą przyczyną porzucenia [Erbilu] było to, że ‘Izz ad-DTn uwięził Mugahida ad-DTna, więc Zayn ad-DTn przejął władzę w Erbilu. Następnie ‘Izz ad-DTn wypuścił Mugahida ad-DTna z więzienia. Jednak nie uczynił go niezależnym, przydzielając mu człowieka, jednego ze sług Mugahida ad-DTna. Człowiek ten dzielił z nim władzę i pełnił jego obowiązki. Mugahid ad-DTn bardzo się z tego powodu rozgniewał i kiedy został wezwany do Erbilu rzekł tym, którym ufał: „Nie uczynię tego, by nie rządził [Erbilem] ktoś [inny]. Umywam od tego swoje ręce.” Udał się więc do Erbilu Muzaffar ad-DTn i objął tam władzę. To stanęło ością w gardle mieszkańcom domu atabegów. Nie byli bowiem w stanie tego pojąć i zaakceptować. Zapewne spowoduje to konflikt między nimi raz za razem, jeśli taka będzie wola Boga[”]^{15 16}.

[^,4I]W tym roku, król frankijski Ibn ar-RTk¹⁷, zajął miasto Śalab¹⁸ na zachodzie Andaluzji i przejął nad nim władzę¹⁹. Było ono jednym z naj-

29

1

^1,6 Baha’ ad-DTn 159, syn poprzedniego.

2

Ważna wskazówka, posługuje się tylko chronologią muzułmańską.

3

¹²¹ Wedle Baha’ ad-DTn, 133, zmarł 30 X 1190 roku.

4

^,w Chodzi o sekretarza Saladyna 'Imad ad-DTna al-lsfahani (1125-1201), zob. Wstęp.

5

^,w „al-barq aS-Sfimr, z tego dzieła korzystał również Abu Śama (1203-1267), zob. Wstęp.

6

^1.1    Muzaffar ad-DTn KukbOri Ibn Zayn ad-DTn AlT ibn BaktakTn; Baha’ ad-Dln 133.

7

^1.2    Bliżej nieznany.

8

^1,5 Twierdza w Azji Środkowej, wspomina o niej słynny podróżnik Yakflt Ibn Abd Allah al-HamawT: Jacut‘s Moschtarik. das ist, Lexicon geographischer Homonyme. Aus den Handschrifften zu Wicn und Leydcn hrsg. Fcrdinand Wtlstenfeld, Gottingen 1846, s. 157-158.

9

^1.4    Edcssa, zob. wyżej.

10

^1.5    SahrizOr, Baha’ ad-DTn 133.

11

^1.6    Darband to forma pers., inaczej Dcrbcnt - m. w Dagestanie (Rosja) nad brzegami Morza Kaspijskiego.

12

¹⁵⁷ Qar3bia - terytorium na wschód od Mosulu.

13

^15g Bani Qif£Sq - terytorium bliżej niezlokalizowane, ale na ziemiach podległych kalifowi bagdadzkiemu.

14

Mugahid ad-Dln Qaymfiz, Bah5’ ad-DTn 56-57 pisze o nim jako o zwierzchniku „ministrów" na dworze ‘Imad ad-DTna, rok 1182.

15

⁵⁴⁰ Cały ten fragment od akapitu odnosi się do połowy lal 80-ych XII wieku (1182-1185). Koniec cytacji wprowadzono od redakcji, gdyż w tekście wydania krytycznego brak znaku - ”.

16

   Poniższy fragment dowodzi równoległych zainteresowań dzicjopisa wydarzeniami na Półwyspie Iberyjskim, w Andaluzji. Umieszczenie relacji o wojnach z chrześcijanami w tym miejscu kroniki, potwierdza fakt jej pisania z pewnym opóźnieniem w stosunku do zachodzących wydarzeń.

17

   Henryk z Burgundii, hr. Portugalii (1093-1112), jego wnukiem był Sancho I Kolonizator (1185-1212).

18

   Silves - m. w pd. Portugalii.

19

   Władzę nad Silves przejął Sancho I w 1189 roku odbierając miasto Almohadom.