Image0047

1191] zmarł również A$-SafT Ibn al-Qabid¹, a zarządzał on Damaszkiem z woli Saladyna i rządził całym jego krajem.

Następnie przyszedł rok 588

Tego roku w miesiącu muharram [588 AH-18 1-16 II 1192], Frankowie wyruszyli do Askalonu i zaczęli go odbudowywać. Saladyn [58] był w tym czasie w Jerozolimie. Król Anglii wraz z grupą żołnierzy ruszył z Askalonu na przednią straż muzułmanów i zaatakował ją. Wywiązała się zacięta walka pomiędzy stronami, mścili się jedni na drugich. Podczas pobytu Saladyna w Jerozolimie oddział najazdowy nie przestawał kierować się na Franków, czasem atakując grupę z nich, czasem odcinając ich od zapasów. Dowódcą jednego z oddziałów był Faris ad-DTn Maymun al-QasrT², a był on z dowódców Al-MamSlTk a$-Salahiyya³. Ruszył na dużą karawanę Franków, przejął ją i złupił.

Tego roku, trzynastego dnia miesiąca rabl* al-afoira [588 AH-29 IV 1192] zabity został markiz frankijski⁴, władca Tyru, a był on największym diabłem pośród Franków. Przyczyną jego śmierci było to, że Saladyn posłał do Sin3na⁵, przywódcy Izmaelitów⁶ w Syrii, który był mu posłuszny, aby ten wysłał kogoś, kto zabiłby króla Anglii. Za zabicie markiza miał otrzymać dziesięć tysięcy dinarów. Izmaelici nie mogli zabić króla Anglii, a Sinan nie widział w tym korzyści dla siebie. Nie chciał bowiem, żeby Saladyn uwolnił się od Franków i zajął się nimi. Był chciwy na pieniądze, więc ostatecznie zgodził się przyjąć propozycję. Wysłał więc dwóch mężczyzn w przebraniu mnichów, a ci skontaktowali się z władcą Sydonu⁷ i Ibn Barzanem⁸, władcą Ar-Ramla. Przebywali z markizem w Tyrze przez sześć miesięcy okazując mu oddanie i cześć. Markiz obdarzył ich sympatią i zaufaniem. W tym czasie biskup⁹ wystosował zaproszenia dla markiza w Tyrze, a ten udał się tam. [59] Spożył swój posiłek i wypił swoje wino. Gdy przebywający z nim oddalili się, rzucili się na niego wspomniani skrytobójcy zadając mu poważną ranę. Następnie jeden z nich ukrył się w kościele. Postanowiono wnieść markiza również do świątyni, by opatrzyć jego rany. Skrytobójcy ruszyli na niego, by go dobić. Sami również zostali zabici. Frankowie tłumaczyli zabójstwo markiza tym, że król Anglii pragnął samemu posiadać wybrzeże Syrii. Kiedy zabito markiza, władzę nad miastem przejął wielki hrabia frankijski zza morza. Zwano go hrabia Harr¹⁰. Poślubił on królową¹¹, z którą spędził następnie noc poślubną. Skonsumował z nią małżeństwo, jednak ona była wtedy brzemienna¹². Ciąża nie jest u nich przeszkodą w małżeństwie. Hrabia HarT był synem siostry króla francuskiego od strony ojca, i synem siostry króla Anglii od strony matki¹³. Władał krajem frankijskim na wybrzeżu, po powrocie króla Anglii. Żył do końca roku pięćset dziewięćdziesiątego czwartego [do 2 XI 1198], kiedy to spadł z dachu i umarł¹⁴. Był człowiekiem bystrego umysłu, pełnym wytrwałości i rozmyślań o życiu^{15 16}. A kiedy król Anglii wyjechał do swojego kraju, hrabia HarT posłał do Saladyna próbując go sobie zjednać i zabiegając o jego przyjaźń. Poprosił go o szatę honoru: „Ty wiesz, że noszenie stroju z długimi rękawami i turbanu²²' jest u nas hańbą, a ja noszę je z miłości do ciebie.” Więc posłał mu [Saladyn] wytworną szatę, a ten nosił ją w Akce.

47

1

A$-$afi Ibn al-QSbid, bliżej nieznany.

2

²⁰ Faris ad-DTn Maymun al-QasrT, Baha’ ad-DTn 242.

3

Mowa o mamelukach Saladyna.

4

^2I' Asasyni zamordowali Konrada z Montferrat 28 IV 1192 roku.

5

R&Sid ad-DTn Sin3n (1162-1192), ówczesny przywódca asasynów.

6

*¹⁷ Asasyni, szyicka sekta izmaelicka wywierająca presję polityczną przez skrytobójcze mordy,

7

działająca na Bliskim Wschodzie od końca XI w. do 1256 roku. ^m Zapewne Renald z Sydonu.

8

^2,9 Balian z Ibelinu (ok. 1140-1193), wpływowa postać wśród palestyńskich krzyżowców.

9

   Był nim Filip z Dreux (1158-1217), biskup Bcauvais, wnuk Ludwika VI.

10

   Teraz mowa o objęciu tronu przez hr. Henryka z Szampanii, zob. wy2cj.

11

   Izabela Jerozolimska (1172-1205), wdowa po Konradzie, 5 V 1192 roku poślubiła Henryka hr. Szampanii.

12

   Ze związku Izabeli i Konrada z Montferrat narodziła się Maria (1192-1212).

13

   Zob. wcześniejsze objaśnienia dla przodków Henryka.

14

   Emoul, 306; istotnie, Henryk wypadł z okna swego pałacu i zmarł na miejscu, stało się to 10 IX 1197 roku Dane chronologiczne kronikarza obarczone są niewielkim błędem.

15

   Niewątpliwie zgodna z przekazami dziejopisów chrześcijańskich opinia o zmarłym tragicznie władcy.

16

   W oryginale: aś-śarbOS.