img157

Mobilizacje nerwu pośrodkowego można stosować zarówno do leczenia zachowawczego zespołu kanału nadgarstka, jak też w okresie pooperacyjnym, aby zmniejszyć tworzenie się zrostów nerw-ścięgno. Ćwiczenia można wykonywać w pozycji siedzącej lub leżąc na wznak. Głowa znajduje się w linii pośrodkowej, ramię w przywiedzeniu, łokieć zgięty pod kątem 90° (Ryć. 42).

Sekwencję ruchów, składających się na całość ćwiczenia, wykonuje się spokojnie i metodycznie, powtarzając je od 5 do 1 O razy co 1 lub 2 godziny. Ruch prowadzi się aż do momentu, w którym dochodzi do lekkiego napięcia, co zwykle objawia się wrażeniem lekkiego pociągania lub nieznaczną zmianą wrażliwości czuciowej. W tym momencie prosi się pacjenta, aby zmniejszył intensywność ćwiczenia, co powoduje ustąpienie tych objawów. Zwykle najwłaściwszy poziom ćwiczenia ustalić trzeba metodą ostrożnych prób i błędów. Zaleca się, aby chory raczej „nie doprowadzał do końca" ćwiczenia, niż wykonywał je nazbyt energicznie, zaostrzając w ten sposób objawy. Mrowienie, drętwienie lub ból w rezultacie ćwiczeń nie powinny utrzymywać się dłużej niż kilka godzin.

Mobilizacje nerwu pośrodkowego można wykonywać w ramach programu leczenia zachowawczego lub po zabiegu otwartej bądź endoskopowej dekompresji kanału nadgarstka. Pozycja 1: przedramię w położeniu pośrednim, nadgarstek w neutralnym wyproście, kciuk i pozostałe palce zgięte. Pozycja 2: nadgarstek nadal w położeniu neutralnym, palce prostują się, kciuk w położeniu neutralnym obok wskaziciela. Pozycja 3: kciuk nadal w położeniu neutralnym, palce nadal wyprostowane, nadgarstek wykonuje ruch wyprostu. Pozycja 4: nadgarstek powraca do pozycji neutralnej, kciuk i pozostałe palce nadal w neutralnym wyproście, przedramię wykonuje ruch supinacji. Pozycja 5: utrzymując przedramię w pozycji supinacji, delikatnie naciąga się kciuk. (Reprodukcja za zgodą autorów z: Totten P.A. i Hunter J.M. 1991. Therapeutic techniąues to enhance nerve gliding in the thoracic outlet and carpal tunnel syndromes. „Hand Clin.", 7(3), 505).

Mobilizacje splotu ramiennego

Ten rodzaj ćwiczeń obejmuje swym działaniem całą długość nerwów, od miejsc proksymalnych do dystalnych. Manewr ten obarczony jest o wiele większym ryzykiem wywołania podrażnienia, zatem powinno się wykonywać go bardzo ostrożnie. Często po ćwiczeniach pojawiające się objawy nie są ewidentne; powinny one (podobnie jak w przypadku ćwiczenia poprzedniego) ustępować samoistnie w ciągu kilku godzin (Ryć. 43).

Program mobilizacji splotu ramiennego przedstawia się następująco: Pozycja I: zgięcie boczne głowy w stronę chorą; łokieć, nadgarstek i palce kończyny górnej po stronie chorej - zgięte. Pozycja 2: głowa powraca do pozycji neutralnej. Pozycja 3: ręka opuszcza się wzdłuż klatki piersiowej do poziomu biodra. Pozycja 4: pacjent stopniowo prostuje łokieć i coraz bardziej odwodzi ramię do pozycji: 5 i 6. Pozycja 7: końcowym elementem manewru jest boczne zgięcie kręgosłupa szyjnego w stronę przeciwną. (Reprodukcja za zgodą autorów z: Totten P.A. i Hunter J.M. 1991. Therapeutic techniąues to enhance ncrve gliding in the thoracic outlet and carpal tunnel syndromes. „Hand Clin.", 7(3), 505).