IMGP9613

348 TACYT: GERMANIA

nowie ¹¹ mają twarz i rysy ludzkie, a ciało i członki dzikich zwierząt¹²; ponieważ jej nic stwierdzono, pozostawię ją nie rozstrzygniętą.

¹¹    Helluzjoioic i Elionowie musieli mieszkać w pobliżu Finów.

¹²    U wszystkich geografów i historyków, o ile wspominają

0    ludach mieszkających na krańcach świata, czytamy podobne baśnie; np. Mela (III 56) mówi o Hippopodach z końskimi nogami

1    o Samalach, którym długie i rozłożyste uszy służyły za okrycie ciała. Przesadne opowieści żeglarzy i kupców szerzyły takie kurioza, do których pobudkę mógł w naszym wypadku nastręczać widok ludzi otulonych w futra z psów morskich i reniferów (por. Eskimosów).

Z -DIALOGU O MÓWCACH«

I. POCHWALA POEZJI (11—13)

#

[II] Kiedy Apęr-¹ swoim zwyczajem wypowiedział te słowa z wielkim naciskiem i pełnym skupienia wyrazem twarzy, Maternu?^{2 3} ze spokojem i uśmiechem tak odrzekł: „Gotowałem się oskarżać mówców nie mniej długo, jak Aper ich wychwalał; przypuszczałem bowiem, że skończywszy ich pochwałę, będzie uwłaczał poetom i potępiał zajmowanie się poezją. Lecz-on pewnym zręcznym zwrotem mnie ułagodził, przyznając tym, którzy nie umieją bronić spraw sądowych, prawo pisania wierszy. Co do innie, chociaż w prowadzeniu .spraw sądowych, być może, wysiłki moje nie są bezskuteczne, jednak dopiero przez recytację . mych tragedii zacząłem torować sobie drogę do rozgłosu, kiedy to złamałem za rządów Nerona haniebne Watyniusza |

1

   Marcus Aper pochodzi! z Galiii, piastował w Rzymie kwesturę, trybunat i preturę; ża czasów Wespazjana odznaczył się jako. mówca. W Dialogu Tacyta broni wymowy nowoczesnej.

2

   Curiatius Maternus jest główną osobą Dialogu; w jego domu odbywa się dyskusja. Od wymowy i adwokatury przeszedł do poezji i zasłynął jako poeta tragiczny. Już za'Nerona napisał tragedię, w której napiętnował zausznika cesarskiego, Watyniusza. Był też autorem Metlei i Tyestesa oraz wskrzesicielem dawnej narodowej rzymskiej tragedii (fabuła praetcxta), przez swego Katona \ Domie jus za.

3

   Walyniusz — por. Roczn. XV 3-1: „Watyniusz należał do najohydniejszych okazów tego [tj, Nerona] dworu: wychowanek