IMG
69

OBJA8NIKNIA PCWTY

słownie prawie z Danta tłumaczonych, abym o zupełną kradzież literacką nie był posądzony.

A pień zaś krzyknął... Czemu ty mię łamiesz?

Tu znowu ucichł i na ranę białą Krew czarna wyszła kroplami z parości.

I znowu krzyknął: Czemu rwiesz mi ciało?

Człowieku! nie masz ty w sercu litości!

Byliśmy ludźmi, dziś drzewami piekła;

Lecz czyliż przeto dłoń twoja tak cięży?

Czyliż nas łamać i karcić ma wściekła,

Choćbyśmy w korze miały dusze węży?...

Jako gałązka, gdy z liściem ucięta,

Kiedy ją ogień od końca kaliczy.

To drugą stroną skarży się i syczy;

A wilgoć razem z powietrzem zamknięta Płaczliwie z ciasnej wymyka się więzi:

Tak właśnie z owej uciętej gałęzi Krew ze słowami jedną wyszły drogą.

Rzuciwszy gałąź stałem zbladły trwogą... etc.

Las Dantyszka napełniony jest zapewne duszami oficerów, którzy zhańbieni przez W. Księcia szli zabijać się w Sa-_ skim ogrodzie i strzałem pistoletowym często płoszyli słowiki, spokojnie w ciemnych kasztanach zamięszkałe. Znajome jest mieszkańcom Warszawy wzgórze i urna kamienna, oblana nieraz krwią tych nieszczęsnych.

s. 329, w. 1036

Oddzieram płótno, ciało sią oddziera.

Centaury tratujące Wielkiego Księcia nieznani są z nazwiska Dantyszkowi, nieświadomemu rzeczy mitologicznych; również nie wiedział, że płótno nakrywające trupa jest koszulą Dejaniry, którą raz wdziawszy, z kawałkami ciała oderwać tylko można było od kości.

g. 334, w. 1206

Nie ma imienia już — herby się lamią.

Posępna i poetyczna ceremonia u dawnych Polaków łamania herbów po wygaśnieniu jakiej familii odbywała się w kościele, do którego wlatywał rycerz konny i drzewcem w tarczę uderzał. Po śmierci hetmana Branickiego odbył się ten obrzęd podobno po raz ostatni

g. 340, w. 1406

1 rozsypała się na niej symara.

W narodach, które już zniewieściały albo wcale nie mają egzystencji politycznej, dziwna jest obojętność względem umarłych. I tak w Toskanii nie znajdzie podróżny tych cmentarzów, które taką wonią kwiatów obwiewają wzgórza miasteczek niemieckich. Bogatsi Toskańczycy chowani są pod zimnymi murami -kościołów, ubożsi zaś wywożeni o cztery mile za miasto na cmentarz Trespiano i rzucani razem bez trumien w jeden grobowiec, który co dnia piętnaście ciał pożera. Hamleta trzeba nad takim grobem! Hamleta, który by Ofeliją swoję widział pomieszaną z ohydną zgrają umarłych w jednej mogile. — Z tego zwyczaju Florencji urodził się zapewne ów wymysł matczynej czułości, godny prawdziwie serca jaskółek: że kiedy jakie biedne ciałko dziewicze lub dziecięce przymuszone są powierzyć czarnym grabarzom Trespiano — bojąc się, aby go ci chciwi ludzie przed wrzuceniem w dół z ostatniej koszuli nie obnażyli — ubierają martwego w długą białą symarę i pod fałdami rozcinają tę szatę w długie aż do dołu wstążki, tak że się wydaje całą, a złodziejom już na nic przydatną być nie może. Biedny Dantyszek. będąc jeszcze żołnierzem legijonistą i wygnańcem, nie miał zapewne dość grosza, aby dzieweczkę swoją w Santa Croce obok Danta pochować, i musiał ją na równinie Trespiano zostawić. — Jeżeli który z wojażerów rozczuli się nad przygodą złotej młodości Dantyszka, niechaj zmówi Ave Maria

Słowacki. Dzieła u — 23 353