IMG10

Al-Mg-Cu przy zawartości 2% Cu i 1,5% Mg. Należy więc tak przygotować krawędzie i dobrać takie spoiwo, aby po jego rozcieńczeniu spoina nie miała składu chemicznego o niskiej odporności na pękanie.

7.I.4.2. Kontrola struktury spoin stali austenitycznych

Jak już wspomniano, w celu ograniczenia skłonności do pękania krystalizacyjnego wskazane jest, aby zawartość ferrytu w spoinie utrzymywać na poziomie 5-10%. Ilościowa zależność między składem materiału spoiny a zawartością ferrytu w spoinie w austenitycznych stalach nierdzewnych została opracowana w formie wykresów [78, 79, 80]. Wykresy te zostały zamieszczone w rozdziale 6 (rys. 6.59, 6.60, 6.61). Wykorzystując je - przy założonym stopniu wymieszania materiałów spawanych i stopiwa - można przewidzieć strukturę spoiny, a zatem jej skłonność do pęknięć. Sposób postępowania podczas doboru spoiwa przedstawiono na rysunku 7.23. Załóżmy, że spawamy stal St3S ze stalą 1H18N9T, używając spoiwa o składzie 19% Cr, 10% Ni, 3% Mo (skład zbliżony do składu elektrody ES 18-8-2B). Zakładając, że stale St3S i 1H18N9T w równym stopniu przechodzą do spoiny (w stosunku 1:1), łączymy ten punkt z punktem określającym skład elektrody. Jeśli w spoinie udział materiałów rodzimych będzie wynosił 20%, punkt odpowiadający 20-procentowemu udziałowi materiału rodzimego określa strukturę otrzymanej spoiny. W tym wypadku struktura spoiny będzie austenityczno-ferrytyczna z 16-pro-centowym udziałem ferrytu, a zatem znajdzie się w obszarze wykresu, w którym struktury spoin nie wykazują skłonności do pęknięć gorących ani nie są kruche w wyniku wydzielania fazy a.

martenzyt (M)

Skłonność do pęknięć krystalizacyjnych Kruchość wywołana wydzielaniem fazy <7 Odporność na pęknięcia krystalizacyjne i kruchość w obecności fazy a

austenit spoina (20% MR) 1H18N9T

Równoważnik chromu = % Cr + % Mo + 1,5% Si +0,5% Nb

Rys. 7.23. Sposób określania składu i struktury spoiny

320