IMG26

ferryt drobnopłytkowy. Powstawanie ferrytu drobnopłytkowego w takich stalach wyjaśnia się tym, że w ich strukturze występują trwałe nierozpuszczone tlenki Ti₂0₃, na których może zarodkować ferryt drobnopłytkowy.

Obszar normalizowania występuje w zakresie temperatur od temperatury /fc₃do około 1100°C. Charakteryzuje go równomierna drobnoziarnista struktura typowa dla materiału poddanego wyżarzaniu normalizującemu. Obszar ten ma najlepsze właściwości mechaniczne spośród wszystkich stref złącza, przewyższające często właściwości materiału rodzimego. Szerokość tego obszaru zależy od parametrów cykli cieplnych spawania i wynosi 0,2^5 mm.

Obszar częściowego przekrystalizowania (niezupełnego wyżarzania) znajduje się bezpośrednio za obszarem normalizowania i w procesie spawania nagrzewa się do temperatur w zakresie Ac,+Ac₃. W tych temperaturach nie wszystkie ziarna materiału rodzimego ulegają przekrystalizowaniu. Po przekroczenia temperatury Ac, ziarna perlitu ulegają przemianie w austenit przez zarodkowanie i utworzenie nowych drobnych ziaren austenitu. Następuje więc rozdrobnienie ziaren w obszarze byłego perlitu. Im temperatura nagrzania w zakresie Ac^Ac-, jest wyższa, tym obszary zajęte przez austenit są większe, a obszary ferrytu mniejsze. Utworzony austenit ma różne stężenia węgla zależne od temperatury nagrzania. Austenit nagrzany do wyższej temperatury ma niższe stężenie węgla. Schemat powstawania struktury w tym obszarze pokazano na rysunku 8.50. Składa się ona z nieprzemienionych ziaren ferrytu (nieco zmniejszonych) i drobnoziarnistej struktury ferrytyczno-perlitycznej powstałej z obszarów austenitycznych (rys. 8.49, obszar 2).

Rys. 8.50. Schemat tworzenia się charakterystycznej struktury w obszarze niepełnego przekrystalizowania w SWC: 1 - struktura przed spawaniem, 2 - struktura po nagrzaniu do zakresu temperatur Ac,-rAc₃ i przemianie perlit austenit, 3 - struktura po ponownym ochłodzeniu

do temperatury otoczenia

436