IMG7

nie zapięty. Szyję osłania kołnierz, który można podnieść i zapiąć na guzik Kaptur jest połączony ze skafandrem na stałe. Powinien być jednak na tyk obszerny, żeby można było pod nim nosić wełnianą lub futrzaną czapkę albo kaszkiet. Ściągacz powinien umożliwić tak szczelne zaciągnięcie kaptura, żeby wystawały jedynie oczy, usta i nos. Oczywiście skafander też ma na piersiach dwie kieszenie zapinane na guziki i przykryte patkami. Inna kieszeń — na rękawiczki i lornetkę — winna się znajdować na brzuchu, a jeszcze inna na plecach. O ile pozwolą na to wiatr, chłód i pogoda kołnierzyk nosi się rozpięty, a ściągacz rozluźniony.

Co się tyczy deszczu, to najlepiej chroni przed nim poncho. Robi się ji z całkowicie wodoodpornej gumowej lub plastykowej, mniej więcej półtora metrowej płachty. W środku jest szczelina, przez którą można wetknąć gło wę. Plecak, a najczęściej i karabin nosi się pod poncho. Okrywa ono ręce i dłonie. Gdy trzeba coś zrobić zarzuca się poncho na ramię. Jeżeli przez cah czas chce się mieć obie ręce wolne, robi się po obu stronach poncho rozporki. Zaletą tego rodzaju peleryny jest jej lekkość. Złożona mieści się w kieszeni kurtki lub w bocznej kieszeni plecaka. Jej wadę stanowi wydawanie szeleszczących odgłosów⁷ przy ocieraniu się o gałęzie.

Z pewnością lekki deszczowiec też ma swoje dobre strony. Jest całkowicie nieprzemakalny i waży zaledwie kilkaset gramów. Jako płaszcz, w przeciwieństwie do poncho, chroni także i kolana. Ale cieniusieńki płaszcz przeciwdeszczowy jest tak wrażliwy na ocieranie się o krzewy i suche gałązki, że lepiej wędrować w nim po przetartych szlakach. Kto mimo to chciałby go zabrać, dobrze zrobi zabierając równocześnie taśmę samoprzylepną, żeby móc go załatać. Przyda się ona także dla poncho i wszelkich innych części odzieży wykonanych z delikatnych materiałów.

Na głowę wkłada się zazwyczaj lekki, w miarę możliwości wodoodporny kapelusz z szerokim rondem. Można go zwinąć i wetknąć do kieszeni. Jeszcze lepsza jest czapka z daszkiem i nausznikami. Gdy są niepotrzebne, podnosi się je i zawiązuje nad głową. Zimowe czapki i nauszniki są podbite miękkim futrem. Ważny jest zawsze szeroki wystający daszek, który osłania oczy i twarz przed słońcem, deszczem i śniegiem. Przed ulewnym deszczem i porywistym wiatrem najlepiej chroni tak zwana zydwestka, jaką noszą marynarze. Ma ona także i z tyłu daszek, który osłania kołnierz i odprowadza wodę. Okalające ją spadziste rondo chroni ze wszystkich stron i nie zasłania uszu. W głębi kraju i w górach „zydwestka” może sprawiać osobliwy widok, lecz skoro spełnia swoje zadanie na pełnym morzu, nie inaczej jest i na lądzie.

W północnych szerokościach geograficznych nosi się zimą tak zwane bliźniaki. Przypominają skafander podbity futrzanym ocieplaczem. Z zewnątrz pokryty jest on wodo- i wiatroodpornym materiałem lub skórą foki.

I akże i „bliźniaki” mają kaptur na stałe przymocowany do kołnierza, niezwykle obszerny i oczywiście podbity futrem. Otwór na twarz obszyty jest długowłosym zimowym futrem polarnego wilka. Po zaciągnięciu otworu włosy tworzą przed twarzą znakomitą kratownicę, przez którą widać, a któ-i.i jednak powstrzymuje śnieg i napór wichru.

W porównaniu z innymi ubiorami futra są stosunkowo ciężkie. Przeszkadzają w szybkim poruszaniu się i sprawiają, że długie marsze są niezwykle męczące. W ostatnim dziesięcioleciu ekspertom od spraw survivalu udało *ię wyprodukować nową, znacznie lżejszą odzież chroniącą przed zimnem. I cn strój polarny pomyślany przede wszystkim jako wyposażenie specjalnych ekspedycji pracujących w arktycznym klimacie, obecnie produkuje się ukże dla potrzeb cywilnych. Składa się on ze specjalnej tkaniny nylonowej pikowanej prawdziwym bądź sztucznym puchem. Te polarne stroje wyglądaj na pozór ciężko i niezgrabnie, są jednak zdumiewająco lekkie i ciepłe lak najlepszy śpiwór. Można się w nich swobodnie poruszać, jak w normalnym ubraniu. Nie można gwarantować ich wodoszczelności, bo mają wszytą na stałe wentylację, zresztą podczas silnych mrozów i tak nie należy się spodziewać deszczu.

Rękawice wykonane są w ten sposób, że nie tylko jest ciepło w ręce, lecz także można nimi torować drogę. Gołymi rękami nie da się usunąć kołczany eh gałęzi ani pomagać sobie przy wspinaczce na strome zbocza pokryte worstkimi, kłującymi porostami. Na rozpalonych kamieniach pustynnych skał prawie nie można się obyć bez rękawiczek. Najbardziej odpowiednim niuicriałem dla ochrony rąk przed obrażeniami jest na pewno mocna skóra. |'-dnakże gdy jest zimno i mokro, wchłania ona wilgoć i nie ma mowy

0    uchronię przed chłodem. Znacznie lepsze jest wodoodporne tworzywo V ocieplaczem. Nawet gdy pocą się ręce, będzie w nie ciepło, dopóki się coś robi. Drugą parę rękawic na zmianę można nosić w plecaku. Rękawice myśliwego mają szparę pod spodem prawego palca wskazującego. Dzięki temu nic zdejmując rękawic można nacisnąć cyngiel gołym palcem. W przeciwny m razie, strzelając, trudno byłoby uniknąć błędu.

\X' czasie wielkich mrozów, tylko w rękawicach o jednym palcu nie mar-•■ni| ręce. Cztery palce ogrzewają się nawzajem, podczas gdy kciuk tkwi ■ /i /'-golnie grubej osłonie. Pomiędzy pozostał}’mi palcami brak miejsca, z •-1 * y można je tak dobrze opatulić. Nosząc tego typu rękawice nie można ", posługiwać poszczególnymi i palcami, tylko trzeba chwytać całą dłonią

1    ........... Można sobie ułatwić sprawę, nosząc w rękawicach o jednym

puli u li I kie pięciopalcowe rękawiczki jedwabne, bawełniane lub nylonowe.

' nul i n wykonywania pilnych i koniecznych prac po prostu zdejmuje się icilimpulcówki.

'.....i yy śród lodów, w czasie zawiei śnieżnej i wichury zawsze może się

215